Vanuit het 3e kamp vertrekken we 's morgens vroeg naar Ciudad Perdida. Het kleine magere hondje heeft al een dag met ons meegelopen en loopt nu ook weer mee. Het begint al snel te regenen en als we de rivier over moeten steken is er al een sterke stroming. Het lukt bijna niet om je voeten op de grond te zetten, zo hard wordt er aan je benen getrokken. Als de stroming nog sterker wordt, kun je het touw gebruiken dat over de rivier gespannen is. Nu wordt het gebruikt door parasol-mieren, die in stukjes geknipt blad naar de overkant brengen.

Als we allemaal aan de overkant zijn, staat het hondje nog zielig te piepen aan de andere kant. Uiteindelijk springt hij in het water. We draaien ons allemaal om, we kunnen niet aanzien hoe het hondje door de stroom meegesleurd wordt. Maar, een tijdje later staat hij zich naast ons uit te schudden. Hij heeft het vaker gedaan.

Een poging om de schoenen (en de rest) te drogen boven het vuur. Ze werden er alleen lekker warm van.

Als we de meer dan 1000 stenen  treden omhoog geklommen zijn gaat gelukkig toch de zon weer schijnen. De stad is geheel overwoekerd geweest. Een groot deel is vrijgemaakt. Vele ronde terrassen waar de houten huizen op gestaan hebben. Op het hoogste punt op de kam van de berg zijn de 3 heilige plateaus gebouwd voor het houden van rituele ceremoniën. Ongelofelijk dat zo'n grote gemeenschap zo diep in het oerwoud heeft kunnen overleven. 

De drie plateaus met op de voorgrond stenen in de vorm van een pad, symbool voor de vruchtbaarheid. 

Mortier-en-vijzels uit steen geslepen. Hierin werden gebrande schelpen vermalen. Het kalkpoeder gaat in een langwerpige kalebas. Bij het kauwen van de coke-bladeren wordt er met een stokje wat kalk uit de kalebas gehaald en afgelikt. In combinatie met het speeksel komt het werkzame bestanddeel uit de bladeren vrij. Alle volwassen Kogui mannen dragen, als in het verleden de Tayrona, een tas met coke-bladeren en kalebas met stokje bij zich.

Camacho, onze gids. Hij spreekt uitsluitend Spaans, maar hij spreekt zo langzaam en in eenvoudig "Jip en Janneke Spaans", dat hij goed te volgen is.

De terugreis, met passagiers (in totaal 13 personen, 1 stond achter op de bumper) en een kip op het dak.