Vandaag, Woensdag, was het plan om naar Sami op Kefalonië te gaan. Van andere zeilers hadden we gehoord dat het er erg leuk is.

Om 09:30 waren we klaar om te vertrekken, maar toen kwam de veerboot binnen. Die laat zijn motoren draaien om in positie te blijven, en ik lig er vlak naast. Dus wijselijk maar even gewacht tot de veerboot weer was vertrokken, en om 10:00  konden we weg.

De wind liet het weer afweten tot ca. 14:00 en ging toen maar meteen met een vijfje blazen uit het noorden: onze richting.  Ook in de baai van Sami waaide het aardig, maar in de haven was het rustig. Maar dat hielp niet veel, want de haven was nagenoeg vol. De enige vrije plek aan de kade was te smal voor mijn  boot en ik wilde me er niet tussen persen.

Het alternatief was om nog een uurtje tegen de wind op te boksen en naar Eufimia te gaan. De haven van Eufimia is toch altijd winderig, en ook vanmiddag was dat het geval. Niets moeilijk doen om me kont naar kade af te meren: gewoon in de hoek van de haven het anker laten vallen, en klaar.

Nou ja, dat dachten we. De bijboot was aan een kant weer een beetje slap, en tijdens het oppompen hoorden we lucht sissen. Nader onderzoek leerde dat een naad die de romp me de bodem verbind, zo'n 10 cm los was gekomen en daar zat een lek. Toch de boot in het water gedaan en de BB motor er op. De motor wilde wel starten, maar sloeg steeds af, en de bijboot liep ook wel vrij snel leeg.

Dus daar zaten we dan: op een geankerde boot met een lekkende dinghy en geen BB motor.

Omdat we niet naar de wal konden, hebben we maar een biertje aan boord genomen, en de situatie geanalyseerd.

Lekken kun je plakken, niet? Alleen een probleem, de rubberlijm moet toch wel 12 uur drogen. Maar ik had een 5 minuten epoxy lijm, en die hebben we gebruikt en 2 uur laten drogen.

En zo konden we toch roeiend naar de wal om te eten.

 

De volgende ochtend, Donderdag 16/7 was het volledig windstil in de haven. We hebben het anker gelicht en zijn heel zachtjes naar de kade gegaan en afgemeerd.

En de bijboot was weer aan een kant slap: de reparatie had het niet gehouden!

Toen ik koffie wilde zetten was het gas op en dat was voldoende reden om maar een ontbijt aan de wal te gaan eten.

Ik wilde een dagje een auto huren om het eiland rond te toeren, en de foto's op te halen in Fiskardho.

Even naar de autoverhuur gelopen, maar die had vandaag geen auto's. En ook morgen niet.

 

Na het ontbijt even met de (Engelse) serveerster gebabbeld. En die vertelde dat er nog een tweede auto verhuur was, nota bene op de kade tegenover de boot.

Toen ook maar gevraagd of er iemand was die buitenboord motoren kon repareren. En daar had ze ook een adresje voor.

Eerst naar het verhuur bedrijf, en die had voor morgen een Suzuki jeepje. Meteen geboekt.

Toen naar het adres voor de motor. Dat bleek een Nederlander te zijn die bootjes verhuurde. Daar kon ik mijn motor wel brengen, maar hij had vandaag eigenlijk geen tijd. Geen probleem, want morgen gaan we met de auto toeren en gaan pas op Maandag weg.

En dat gaf ons dan ook meteen een dag om een goede lijmklus op de bijboot te doen, die dan 24 uur kon uitharden.

En zo leek alles toch weer op zijn pootjes terecht te komen.

 

Vrijdag 17/7: Om 11:00 konden we het jeepje ophalen.(Sh.. geen airco!)

De bezienswaardigheden op Kefalonië zijn een paar grotten: het meer van Melissani en de druipsteen grot van Drogarati.

Melissani is een grot met zeewater, waarvan een deel van het plafond zo'n 5000 jaar geleden is ingestort. Je daalt af in een tunneltje, en voelt meteen dat het erg koel is. Heerlijk. Dan zijn er een aantal roeibootjes die je het meertje rond roeien.

De grot van Drogarati is een druipsteen grot, iets ten zuiden van Sami. Ook daar is het erg koel.

Beide grotten waren leuk om te bezoeken.

Daarna zijn we naar Sami gereden. Omdat we er eergisteren niet konden afmeren wilden we het stadje toch even zien. En vandaag was er plenty plaats aan de kade!

Daarna weer terug naar Eufimia en verder naar de westkust, waar een zeer mooi strand is. Het ligt ingeklemd tussen twee kapen, en om er te komen is er een zeer steil kronkelend weggetje omlaag. Het was er bloed heet. De parkeer mogelijkheden zijn zeer beperkt, dus zijn we weer omhoog gereden naar het volgende doel: een stadje genaamd Assos, met een groot kasteel op een schiereiland.

Assos is allercharmantst: kleinschalig en erg rustig. Er is een klein kiezelstrandje met een paar terrassen, en daar hebben we een biertje gedronken. Ja, ik ook!  Het was er echt bloed heet! Het kasteel hebben we vanuit de verte gezien.....

Daarna door naar Fiskardho. De fotograaf had ik van tevoren gebeld dat ik zou komen, en bij aankomst moest ik weer bellen. Maar hij nam niet op. Gewacht op een terras: Herman een biertje en ik een koffie!

Zo rond 6 uur was de man weer terug en de foto's bekeken en gekocht. Het was wel duur, maar ik wilde ze toch wel hebben.

Op de terugweg zijn we langs de oostkant van het eiland gereden. Duidelijk geen toeristische route. Er waren nauwelijks auto's. Zo tegen zevenen waren we weer terug in Eufimia. Maar er s geen benzinestation in Eufimia, dus moesten we weer het dorp uit om de auto af te tanken.