(For english scroll down)

Toen ik vanochtend voor de 2^e keer wakker werd was de zee glad, zo glad als een spiegel. De wereld is grijs, de zee is grijs, de lucht is grijs. In de verte geeft een klein stukje blauwe lucht aan dat we in een kleurenwereld leven, anders zou ik denken dat ik in een zwart wit film gestapt was.

Willem heeft de vaart er goed in gehouden terwijl ik sliep. Het beetje wind dat er was nog gebruikt in een gunstige koers en 1 motor aan om wat snelheid te houden. Ik lees af op de plotter, al 456,61 mijl afgelegd vanaf Bodo en nog 270,6 mijl tot de ingang van het Isfjord aan de westkust van Spitsbergen. Vanaf dat punt is het nog een mijl of 40-45 naar het Adventfjord waar Longyearbyen aan ligt.

Na drie dagen op zee beginnen we aardig ingeslingerd te raken. Willem heeft 1 uur ondersteboven gelegen gisteren om een van de bilge pompen aan boord te inspecteren en de demonteren want die doet het niet meer (kortsluiting). Gelukkig hebben we nog reserve dus in Longyear kan die vervangen worden. Toen voelde hij zijn maag ook wat wiebelig worden. Voor mij is dit is de eerste keer deze trip dat ik me op zee aan de PC waag, want de primatourtjes hebben me uitstekend door de eerste dagen geholpen maar ik ging echt geen gekke dingen doen want wennen was het wel.

Net samen wat gegeten. Willem leest nu het boek van Wilco van Rooijen over de Norit K2 expeditie. Ik zat mijmerend over zee te kijken. Bizar die grote lege vlakte. Moest aan een kinderboek/film denken van de Never Ending Story waar ze het hebben over de “grote leegte”. De wereld om ons heen is ook net een grote leegte. Alleen water, verder niks. Onder de oppervlakte zit nog een hele wereld, verborgen voor onze ogen. Wij zien alleen een massale vlakte van water. Geen mensen, geen huizen, geen bomen, geen auto’s. Ik realiseer me wat een abrupte overgang het is van 2 weken geleden nog de wekker om 6.00 uur om op tijd door de files te komen. Maarten, een prof. Van de Universiteit van Groningen, die ieder jaar in de zomer onderzoek doet in Ny Alesund op Spitsbergen zei mijn vorig jaar het volgende. Probeer de werelden niet te vergelijken Thuis in Nederland is thuis in Nederland, dat is die wereld met alle charmes, dierbare mensen maar ook ergernissen die daarbij horen.. Dit is een andere wereld met de charmes, natuur, stilte maar ook de beperkingen die hierbij horen. Daar heeft hij wat mij betreft helemaal gelijk in.

Nu zitten we dus in het niks, niemand, stilte….  Met je ogen de watervlakte afspeuren naar een glimps van de wereld eronder…. Heerlijk!

----------------------

When I woke up this morning for the second time the sea was absolutely flat. As flat as a mirror. The world is grey, the sea is grey, the sky is grey. At the horizon a little bit of blue sky shows we are in the real world, if this wouldn’t be there I would have thought to have stepped in a black and white movie.

Willem managed to keep the speed up while I was sleeping. He managed to steer the Twinga in such a course that he could use the little bit of wind (7 knots) that there is, together with one engine to keep up a bit of speed. I read on our plotter, we already sailed 456,91 miles from Bodo and we have 270,6 miles to go to reach the entrance of the Isfjord (West coast of Spitsbergen). From there it is about 40-45 miles to Longyearbyen, in the Adventfjord.

After having been at sea for three days now, we are getting used to the movements of the boat again. Willem lay flat on the floor for about an hour yesterday, to check one of our bilge pumps which is broken. (Luckily we have a spare so it will be replaced in Longyearbyen). He felt his stomack get a little funny after that. I have been taken “primatour” pills (pills to prevent carsickness, sea sickness etc) and have managed to get through the first days fine. But, this is my first time at the PC this trip at sea, as I could feel my body needed to get used to it again.

We just had breakfast/lunch (whatever you want to call it) together. Willem is now reading the book of Wilco van Rooijen of his Norit K2 expedition last year. I was looking out of the window at the sea and remembering the childrens’s movie “Never Ending Story” where they speak of the great “Nothing” or “Emptiness”. The world outside us also looks like “nothing” and empty, except water . I realize that that great nothing hides a huge underwater world from us, which we cannot see. We can only see the water….. At the same moment I realize how our lives have changed again in 2 weeks. Two weeks ago our alarm went off at 6.00 so we could get up in time, in the car and through the traffic to work. Now there is nothing, no people, no buildings, no cars, no trees… Maarten, a prof. At the University of Groningen whom we met last year in Spitsbergen as he does research there every summer and had been doing for the past 20 years said the following to me last year. Do not compare the two worlds. Home in Holland is home in Holland, this is one world with it´s own charms, good friends and family but also the irritations of that world. Going to Spitsbergen is another world, a world with nature, silence and greatness but also the restrictions that go with this world. I think he is absolutely right!

Now we are in `the other´ world, just our eyes looking at the mass of water around us, hoping it will show us a little of the world that lies beneath! Fantastic!