hoe heftig kan het zijn en de zwakste schakel
Twinga op avontuur
Willem Willemse / Ingrid van den Broek
Thu 19 Jul 2007 16:41
|
Nou zijn we al 2,5 maand op pad, denk je toch al
aardig gewend te zijn aan zee, weer en wind.... maar, het kan heftiger! Onder
het motto heftig, heftiger, heftigst, zijn we net in 51 uur van Longyearbyen
naar de Magdalenefjorden gevaren (vorige keer op onze sloffen in krap 36 uur).
Ons plan was gelijk doorvaren naar boven, het Raudfjord in, maar met de wind op
de kop was het laveren en hebben we het gevoel al 1 week op zee te
zitten.
Nog niet uit het Isfjord gevaren, richting zee,
voorbij Prins Karl Forlandet (eiland voor de kust) begon het feest. Minimaal 6
meter golven (we vinden het was lastig schatten maar het schip ging onder een
hoek van minimaal 45 graden omhoog om weer in het dal van de golven neer te
"storten"). Toen we eenmaal 45 knopen gezien hadden op de windmeter zijn we
gestopt met kijken. En het kon heftiger. Het was echt 2 dagen afzien!
We hebben nog nooit zoveel water over de boeg zien
komen, tot in de kuip toe; ook daar zat je dit keer niet meer droog! het water
stroomde al die uren als een kraan die open was gelaten over het dek heen, van
voor naar achter, van links naar rechts! Onvoorstelbaar die water massa's. We
weten nu ook dat de dakluiken niet geheel water dicht zijn. Een raar gezicht als
er een golf over de boot slaat en je binnen onder een "gelukkig wat mager"
douchje staat.
Binnen was het lastig lopen, eten maken of het
toilet bezoeken. Voor het eerst hebben we de pannen met een klem aan het fornuis
moeten vastzekeren want al beweegt het fornuis met de deining mee, de pannen
sprongen op en neer en bijna van het fornuis af!
Net een uur geleden toch maar even "uit de wind
gaan liggen" in het Magdalenefjorden. Hier heeft het ook aardig huisgehouden zo
te zien. De gletsjer die we een week geleden nog zagen is behoorlijk
afgebrokkeld en die brokken drijven her en der hier in het fjord rond. Ze zijn
zo indrukwekkend dat een spaans cruiseschip dat hier ligt net met de mensen daar
even een rondje langs gevaren zijn om ze te bekijken.
Het mooie blijft de overpeinzingen die je hebt in
zo'n 2 dagen op zee: Ik (ingrid) lag op de bank naar buiten te kijken, terwijl
het water alle kanten op kletterde en de wind om de boot heen zong en raasde.
Dan zie je boven je de katrol van de hoofdschoot, gezekerd met een klein
ringetje. Knap, denk je dan, die houdt het wel daar buiten, terwijl ik het zwaar
heb hierbinnen. Dan kijk je naar buiten en zie je de toppen van de golven
afgeblazen worden, zo richting boot, echt niet normaal hoe heftig dat is. Je
beseft dan eens te meer dat het schip het wel houdt, het zeil ook, gereefd en
wel, het puntje fok dat uitstaat, ook maar ik, hierbinnen, heb het zwaar.
Met zeilen blijft toch de mens de zwakste schakel.
Tja, op een paar kleine details na die het buiten
ook zwaar hebben. Bijv. de Dinghy, die ondanks dat deze zwaar vastgelijnd zat,
van links naar rechts over het voordek danste. Dan moet de zwakste schakel naar
buiten (in dit geval Willem) om nog 2 lijnen vast te maken zodat de
dinghy niet van het dek afdanst. En, als je overstag wilt en je stuurboord
lijn van je fok naar voren gesprongen is en helemaal aan bakboordkant om de
foklijn heen geslingerd zit, tja, dan moet de andere zwakste schakel (in dit
geval Ingrid) naar voren in de storm om de lijn uit de knoop te halen en weer
via de normale katrollen aan stuurboordkant weer terug naar achteren te
brengen.... Dat kost een energie kan ik je zeggen, mega!
En wat een genieten als je dan nu ineens in een
fjord ligt, windstil.... bizar! de rust, weg is het geluid, het geraas van de
wind, het klappen van het schip op het water.
En ik? Willem? Ja ook ik had het echt zwaar, denk
je lekker een half jaar op vakantie te zijn, maar ik moet jullie echt zeggen dat
het super zwaar is, zowel mentaal als fysiek. We hadden de avond voor het
vertrek lekker doorgedronken met de nederlandse buren in longyearbyen en dat
kwam mij zwaar te staan, met slechts een paar uur slaap en dan dergelijk heftig
weer, je wilt maar 1 ding, wind ga liggen, golven ga weg! En fysiek? we stellen
vast dat we de afgelopen twee en een halve maand nauwelijks ontspannen hebben,
voortdurend werk je aan de route, het zeilen (waken, controleren) en vooral aan
de reparaties. Als we terug zijn maken we een lijst met alle dingen die we
hebben gedaan, en geloof mij, werken op je werk is er niets bij.
Wat ik het meest mis is de gewone rust, we kunnen
deze dagen op een hand tellen, pas nu besef ik dat een dergelijke tocht echt
zwaar is, besef komt met de tijd?
Maar, zeggen we dan tegen elkaar, we hebben het wel
gedaan. We zijn tot het pakijs gevaren, de wonderlijke wereld van de Noordpool
mogen aanschouwen, met beer en al. We zijn naar Spitsbergen gevaren, de mooiste
fjorden op aarde gezien. Dat maakt een hoop goed. En, last but not least, we
wisten een goed team te zijn, maar daarin hebben we onszelf overtroffen. We zijn
een super team!
|