nog een rustig dag in het Magdalenefjorden

Twinga op avontuur
Willem Willemse / Ingrid van den Broek
Sun 8 Jul 2007 20:00

Hoe wordt je een BD'er?

 

Een BD'er is een Bekende Duitser, wij zijn dat gistermiddag geworden! Hoe? Dat bleek achteraf heel eenvoudig, zoals jullie weten zijn we nu niet uit om in Duitsland in de krant te komen of op de televisie, dat we in Noorwegen de krant gehaald hebben is al genoeg.

Gistermiddag arriveerde in de Magdalenefjorden een groot cruiseschip, de Amadea uit Nassau (Bahamas) geschatte lengte 140 meter!

Wij hadden als plan om met onze dinghy (rubberbootje met buitenboordmotor in normaal Nederlandse) eens rond die grote boot te crossen, even naar de mensen en het schip kijken, en daar begon het al, iedereen stond aan de reling en begon spontaan te zwaaien, alsof ze wekenlang geen mensen hadden gezien, wij popie jopie terugzwaaien, je voelt je bijna de koningin en na vijf minuten heb je al geen zin meer, maar ja, als de passagiers zo enthousiast zijn, dan blijf je zwaaien, zelfs de 1e officier kwam uit de stuurhut naar buiten om ons toe te zwaaien. Rond de boot gescheurd en toen maar eens even gaan uitzoeken wat al die mensen aan boord aan wal gingen doen.

Het was een drukte van belang, met behulp van de reddingsboten werden de passagiers (578 man/vrouw) naar het strand gebracht, daar was een geïmproviseerde ponton gemaakt waar men kan afstappen. Op het strand kon men een wandeling maken naar de grafzerken uit 1700 nog wat (bleek niet meer te zijn dan een stapel stenen met een hek er om heen) en lastig gevallen te worden door de zee-alken, op het strand broedt een kolonie van honderdduizenden alken, en deze vogels verdedigen hun nesten met verve, kom je te dichtbij, dan wordt de aanval gestart, meerdere mannetjes proberen je te verjagen door op je hoofd te pikken, (Alfred Hitchcock’s film Birds is er niets bij!). Tegelijkertijd werd er een foute tent opgezet (zo’n Gamma zomertuintent) waar de barbecue, gluhwein, soep en tuinstoelen met bejaardenkleedjes werden uitgestald.

We schatten dat een paar honderd man aan land was, toen wij met de dinghy vol gas het strand opvaarden, ik was net op tijd om de buitenboordmotor op te tillen om te voorkomen dat hij zichzelf kapot vaarde op de stenen, maar daar stonden we dan, temidden van een paar honderd Duitsers! Blijkt het cruiseschip voornamelijk met Duitse passagiers te zijn bezet. Ja en toen begon het, wie ben je, waar kom je vandaan, helemaal uit Nederland gevaren, wat knap, wat goed, wat zien jullie er stralend uit, met z’n tweeën in dat grote zeilschip, mag ik een foto maken? Ofwel, we zijn minstens 200 keer op de foto gezet en ieder echtpaar wilde een persoonlijk gesprek met ons. Je snapt het al, wij staan straks in al die plakboeken. De organisatie van het cruiseschip maakt ook een dvd voor de passagiers van deze reis, dus ons werd gevraagd of we ook even voor de filmcamera wilde optreden, kein problem, deden we als volleerde Bekende Duitsers.

 

Daarna geweldig gelachen, met de organisatie staan lullen, Nederlands stel ontmoet dat al anderhalf jaar op een cruiseschip rondvaart en foto’s maakt en verkoopt (www.cruisecontrol.waarbenjij.nu) en een Bulgaar ontmoet die al dertien jaar op een cruiseschip vaart en het helemaal spuugzat is, vertelde met een ludieke kop (humor a la Najib Amahli) dat hij al voor de 13e keer op een begraafplaats aan het barbecuen is op Spitsbergen, maar ja, geld vergoedt veel!

 

Ook nog een ouder Zwitsers echtpaar ontmoet, die zeer onder de indruk waren van ons verhaal, zij wilde ons perse een cadeautje geven, je weet als bekende Duitser dat je daar mee voorzichtig moet zijn, maar dit keer kon ik het niet afslaan, we kregen een Zwitsers koebelletje als geluksbrengertje, voor onze verkoudheid een zakje Vicks kriebelhoest snoepjes en voor Ingrid een paar chocolaatjes! Echt heel bijzonder!

 

Daarna ontdekte Magda ons, Magda is Nederlandse en haar levenspartner was niet meer zo goed ter been en zat nog op het schip, ze had van de andere passagiers gehoord dat wij uit Nederland kwamen, dus ze stond er op ons te spreken, zelf ook niet meer zo heel goed ter been, meer zeer verzorgd uiterlijk zocht ze ons op, zij stond er op dat op haar kosten we gluhwein gingen drinken met knakworst en brood, geweldig gelachen, bijzondere vrouw!

 

Om een uur of acht ‘s avonds werd alles weer afgebroken en iedereen weer met de reddingsboten vervoerd naar het cruiseschip, wij in de dinghy, viel nog even tegen, de wind was aangewakkerd, en dan moet je proberen je  bootje van de kant te duwen, in diep genoeg water komen, buitenboordmotor starten en wegvaren, maar ook dat ging weer prima. Met een glas wijn aan boord toegekeken hoe alles werd ingepakt en naar het cruiseschip vervoerd, en toen het schip langs ons vaarde werden we vaarwel gegroet met tweemaal de scheepshoorn van de Amadea, geweldig (al waren we wel bang dat door deze hoorn, grote stukken van de gletsjer af zouden breken die vannacht ons schip zouden verdrukken)

 

De twee verloren Noren

 

Gisteren hadden we al twee mannen in een speedboot gezien die aanmeerde bij de hut van de Sysselmannen, we zwaaiden al een keer naar ze, maar vroegen ons af wie zij waren en wat zij deden. Het leek erop alsof zij jagers waren die de bergen in gingen.

Tijdens onze strandloop bij de Duitsers zijn we nog even naar de hut van de Sysselmannen gelopen, wat bleek, de Sysselmannen waren er niet, maar de twee mannen van gisteren wel, zij hadden de hut tijdelijk gekraakt, wat bleek, zij horen bij de universiteit van Tromso die samenwerkt met het Noorse poolinstituut, en voeren onderzoek uit op Spitsbergen.

Vrijdagavond waren zij, als weekendbesteding, met hun motorboot uit Ny Alesund (50 zeemijl zuidelijk) naar de Magdalenefjorden gevaren om rond te kijken en koffie te drinken bij de Sysselmannen, nu, het was niet hun weekend, de reis ging snel, binnen twee uur varen, maar de Sysselmannen waren er niet.

Goh, denk je dan, wat is het probleem dan? Heel eenvoudig, de wind was toegenomen en hun 40 pk motor op de boot, was niet in staat hun tegen de wind in terug te varen, ofwel, de boot was niet te hanteren op zee, dus zaten ze hier vast.

Geluk bij een ongeluk hadden ze wel een satelliettelefoon met lege batterijen bij zich! Die hadden ze op de Lone Ranger (zie verslag van gister) opgeladen, maar het probleem werd groter, met slechts vijf boterhammen en een kilo chocola gaat de lol er snel vanaf, uit nood hebben ze de hut van de Sysselman gekraakt om er de nacht door te brengen, en via via, werd een lijnschip van de Hurtigruten geregeld om hun zondagmorgen om vier uur met boot en al op te pikken. Echter zij stonden er op om het zaterdag weer te proberen met de boot, en helaas, weer te hoge golven en geen succes, terug naar het fjord. We hebben toen ons zelf maar even als tafeltje dekje gepresenteerd, en hun uitgenodigd voor warm eten om 22.30, zaterdagavond. Uitermate lekker gegeten en gezellig gesproken over van alles en nog wat, en gewacht tot het schip hun kwam oppikken, gaaf om te zien vroeg in de morgen vaart een groot schip het fjord binnen en hijst de boot met de twee noren aan boord.

En wat we van deze onderzoekers geleerd hebben, de klimaatverandering heeft invloed op de vogelstand op spitsbergen, het blijkt door de hogere temperaturen er vogelsoorten gesignaleerd worden die hier normaal niet voorkomen, met alle gevolgen!

 

De Storm

 

Nadat de noren vertrokken waren besloten we om toch ook te vertrekken, het anker was aan het krabben, en in plaats van opnieuw te ankeren, vaarden wij de baai uit, op weg naar Ny Alesund. We gingen ervan uit dat het een rustige tocht zou worden, een uur of tien en dan in de middag aanmeren in Ny Alesund. Dat pakte even anders uit, we varen de fjord uit en al direct waait er een zeer harde wind over de gletsjers van land de zee op, we kregen direct al 40 knopen wind te verwerken, terwijl we nog geen zeil op hadden staan, de boot was nauwelijks onder controle te houden, maar jullie kennen ons, gewoon doorvaren, onze gedachte was, op zee zal het wel minder zijn, immers de weersinfo gaf dat aan.

Maar niets van dat, ik zette een halve fok bij en het was bizar, golven van 4-5 meter recht op de kop, bizarre windstoten, we keken elkaar aan en dachten, mag het iets minder?

We zijn ongeveer vijf mijl naar buiten gevaren, maar het werd alleen maar erger, we zagen het zeilschip ‘het noorderlicht’ juist van zee komen en de fjord invaren voor beschutting, terwijl wij naar buiten gingen, dat beloofde niet veel goeds. Tot overmaat van ramp begon ook nog de dinghy, die op het dek ligt vastgebonden te schuiven, waardoor de lijnen van de fok klem kwamen te zitten. Ingrid moest naar het voordek toe om de lijnen los te maken, op handen en voeten, terwijl de boot als een rollercoaster te keer ging, kroop ze naar voren en herstelde het probleem, super! Ik stond aan het roer, om de punt van de boot goed op de golven te houden, met het handje sturen, soms angstig, maar ook weer heel erg gaaf.

We keken elkaar aan en dachten hetzelfde, dit is nu even niet leuk, wat doen we, doorgaan of terug naar onze fjord? We besloten terug te gaan, met een flinke gijp van koers veranderd en full speed terug, en toen? Niet te geloven, op het moment dat we terug varen naar de fjord, voel je de wind afnemen en de golven op zee verdwijnen. Alsof de zee ons wilde zeggen, blijf maar even in de fjord, nu niet vertrekken, het was echt absurd! Maar goed, we hebben van de nood een deugd gemaakt en liggen nu weer lekker in de fjord, acht uur geslapen, logboek weer bijgewerkt en vanavond om een uur of tien gaan we de zee weer op, terug naar Longyearbyen waar we verwachten dinsdagavond aan te komen