Dag 5: 5 december 2009, 21:33.9N 25:44.1W, DTF 2.054nm

Lunch: Stokbroodje Tomaat, mayo, komkommer, philedelphia, peper, zout 

Diner: Garnalen, salade, brood

Kruisen op enkele mijlen afstand een andere boot, de Black Pearl, die direct daarna gijpt en naar ons gevoel ons daarna volgt. Meteen schiet het testosterongehalte omhoog, alle hens aan dek om op het scherp van de snede te varen en de zeilen te trimmen. Gesprekstof voor een dag.

We zijn sowieso veel bezig met de zeilen en met de beste koers. De wind wordt steeds oostelijker, zodat we op onze westelijke, kortste koers dan bijna voor de wind varen, en dat wil je liever niet. Om bij deze koers het rollen tegen te gaan die door de deining wordt veroorzaakt zetten we wel het grootzeil op, maar houden we dat midscheeps om wat weerstand te geven. Dat helpt maar marginaal. Het waait nu te hard om de gennaker op te zetten. Als alternatief bomen we  de genua uit, zodat die niet invalt en varen we het kotterzeil over de andere boeg (vlinderen). Het opzetten van de boom met fore-, aftguy en topping lift (touwtjes om het ding op z’n plaats te houden) kost nogal wat tijd maar dat is iets waar we genoeg van hebben. Met deze zeilstand kunnen we ook de avond en de nacht in. Mocht de windrichting veranderen of de kracht dan kan hier niet veel mis gaan, de genua en het kotterzeil kunnen onafhankelijk van elkaar worden gereefd met een druk op de juiste knop.

Bij de routinematige dagelijkse controle komen we er achter dat het onderlijk van het grootzeil aan het scheuren is. We hebben een werktuigje bij ons, een soort handnaaimachinetje met een naaimachinenaald op een houten handvat, wat snel het juiste wybertjespatroon kan maken. Althans, dat denken we. Na een uur gefriemel aan het zeil, besluiten we het maar eerst te gaan proberen op een stukje karton in de kuip. Vries komt er eerst niet uit, het luistert nauw hoe je de draad om de naald legt, eindelijk valt het kwartje. Vries en Hein gaan aan het werk, weer een tegenvaller, het draad dat we gebruiken is niet sterk genoeg en bovendien breekt de naald af door de zwaarte van het zeildoek. Al het werk voor niets, en nog maar een uur licht. We moeten improviseren hoe we op een andere manier eerst een gaatje in het zeildoek kunnen maken, voordat we er met een zeilnaald, maar zonder handbeschermer (gemiste kans bij de voorbereiding) doorheen kunnen. Hein pakt een passer met een hele scherpe punt, en dat lukt. Hoofdlampje op en ieder aan een kant van het zeil stoeien met draad en garen. In combinatie met het zeil tape blijft ons gefröbel de rest van de overtocht verrassend goed zitten.      

Daph besluit zich te wagen aan het maken van brood. Geen bakmachines of pakken voorbewerkte meel, maar op de ouderwetse manier. Ze heeft van het internet een recept gedownload, geen idee of dat zal werken. Het werkt  fantastisch maar om dat nu elke dag te doen, je wordt er 4 uur mee zoet gehouden. Het deeg maken is nog het minste werk, hoewel je daar al aardig in de fout kan gaan als je niet de precieze hoeveelheden aanhoudt. Het brood stort dan letterlijk in. Enfin, het is een groot succes. Zelf gemaakt bruin brood is toch iets anders dan voorgebakken witte pistoletjes, ook al is dat al heerlijk.

Oh ja, Sinterklaas schiet er een beetje bij in, het enthousiasme om in deze sferen onze dichterlijke bronnen te exploreren is zeer matig en we zijn al te ver van Spanje om daar nog inspiratie uit te putten. We ontvangen via de mail nog wel een gedicht van Mémé, de moeder van Daph en zo komt de Sinterklaasstemming er toch nog een beetje in.