Antigua 20 december – 29 december 2009

We zijn aan de overkant, Nelson’s Dockyard in de baai ‘English Harbour’, Antigua. Nelson’s Dockyard is niet zo zeer een jachthaven zoals we dat in Nederland kennen, het is eigenlijk alleen een kade waar de boten haaks op aanleggen. We hebben niet gereserveerd en de komende twee weken zijn de drukste van het hele jaar, maar we hebben geluk, we kunnen in ieder geval 2 nachten blijven liggen.

Eerst champagne! We realiseren ons nu pas een beetje dat we toch wel iets bijzonders gedaan hebben. Vries en ik memoreren nog dat we hier een jaar mee bezig zijn geweest en dat de tijd is omgevlogen. We kijken wat onwennig naar elkaar en stellen de hamvraag: “Hoe was het nou?”. De eerste reactie is dat we het alle drie heel relaxed vonden en dat we het zo weer zouden doen. Zeker ook in deze samenstelling, geen onvertogen woord is gevallen, echt bijzonder. 

Na een halfuur bellen we het thuisfront. De Nederlandse mobiel werkt weer, ook hier! Heerlijk om die vertrouwde stemmen weer even te horen.

Na dit alles gaan we dan echt aan wal na 20 dagen, gek genoeg deinen we niet na als we vaste grond onder onze voeten hebben. Voor Daph wordt het een feest want ze is ‘ontslagen’ van haar verplichtingen als kokkie. Tegenover de boot vinden we een tentje (met de naam ‘East meets West’, toepasselijker kan het niet) met prachtig uitzicht over de hele baai. Meteen wordt er wijn en bier besteld want op een droogje kunnen we op een dag als deze natuurlijk niet staan. Wat een genot, de lunch voor je neus, heerlijke wijn en een fantastisch uitzicht. We kletsen na, het is nog zo onwerkelijk dat we de Atlantische Oceaan zijn overgestoken. Na een uur zien we dat onze Engelse vrienden van de Pacific Bliss, waarmee we radio contact hebben gehad tijdens de oversteek, binnen varen! We kunnen niet geloven dat wij eerder aan zijn dan zij. Ze zeilen namelijk op een catamaran die vele malen lichter is dan Aquamante en bij windkracht 2 (wat we de laatste week hadden) meer snelheid kan maken. We vallen van onze stoel. We hebben nog geen enkel referentiekader of de oversteek in 20 dagen nu veel, gemiddeld of weinig is. Nu hebben we er tenminste één. Daar moet op gedronken worden!

We blijven steken in het restaurant waar ook nog eens een heel leuk bandje speelt. Aan het einde van de dag rollen we bijna de tent uit, het beste is gewoon maar door te gaan, het is 18.00 uur. We gaan onze Engelse vrienden zoeken, die kunnen niet ver zijn. Inderdaad, nog geen 50 meter verderop zien we hen, 6 man sterk: Colin, de skipper, met vijf vrienden. Colins familie is ingevlogen, Liz en de kids, Zinia (7) en Cosmo (4), en zullen de reis voortzetten., plan is een jaar onderweg te zijn. We maken kennis en binnen de kortste keren is het alsof we elkaar al jaren kennen. En dan die Engelse humor, humor. We eten met z’n allen in het kroegje. Onze energie lijkt eindeloos, ergens midden in de nacht komen we pas weer aan boord. De eerste nacht dat we geen klokjes zetten voor de wacht, wat een heerlijkheid, gewoon slapen zonder te rollen en dan ook nog totdat je wakker wordt!

We hebben geen gat in de dag geslapen, we zitten nog in een soort van ritme van weinig slaap en moeten ook nog wennen aan de warmte. De boot is nog niet afgespoeld, een laag van zo’n 20 dagen zout, want na de eerste dag hebben we tijdens de oversteek geen regen meer gehad. Dit is dus een prima klusje voor de dag, ondertussen weten we dat we nog langer kunnen blijven liggen in de haven en dat vinden we heerlijk, dus dat doen we. Het is tenslotte bijna Kerst. Veel druk heeft de watertoevoer van de wal niet dus we zijn even bezig. Het voelt alsof je je huis een enorme poetsbeurt geeft. Ondertussen komen alle bemanningsleden van Pacific Bliss onafhankelijk van elkaar even langs voor een kletsje, vier van de vijf vertrekken al snel om op tijd te zijn voor kerstmis met hun familie. De enige die nog langer blijft is Giles, en natuurlijk Colin met z’n familie.

Sinds onze aankomst zijn we nog niet verder gekomen dan honderd meter van Aquamante. We doen een poging iets meer te zien op zoek naar een lunch tentje. Na nog geen drie keer struikelen, komen we aan bij Admiral’s Inn, waar in 1788 terpentine en leer werd opgeslagen en waar de kantoren van de dockyard waren. Nu in gebruik als klein hotel. Engelser dan Engels. In deze ambiance zijn wij met één vinger te lijmen om te genieten van de lunch met uitzicht op het laatste stukje English Harbour. We komen daar andere cruisers tegen die ook net de oversteek hebben gedaan, één boot die een week eerder dan wij met de Atlantic Rally for Cruisers (ARC) was vertrokken heeft het gedaan in 15 dagen! Een andere boot 23 dagen. We krijgen een steeds beter beeld over onze eigen 20 dagen.

De meeste boten die in English Harbour liggen  zijn van Engelse origine. Vele doen mee aan de Blue Water Rally. De wereld rond met je eigen boot maar dan in teamverband. Al deze boten zijn met kerstverlichting versierd, sommige hebben zelfs een kerstboom. Ook wij hebben verlichting, Daph had hier aan gedacht toen ze in april en mei de dozen stond in te pakken. Op kerstavond worden we verrast door deze groep die voor iedere boot Christmas Carols zingen. Alsof we in Charles Dickens zijn beland, maar dan zonder de zwavelstokjes en sneeuw. Kerstavond vieren we met Giles. Het is erg gezellig .... en laat.   

Christmas Day!

Terwijl wij aan het kerstontbijt zitten, stroomt Nelson’s Dockyard vol met zeilers en lokalen. Iedereen vindt z’n plekje voor Christmas Brunch. Een lokale band speelt de hele dag.  Tegen de tijd dat onze families aan het kerstdiner zitten proberen we hen nog even te skypen. 

Daph zit ongeveer in de computer om iedereen zo goed mogelijk te horen, het tentje tegenover onze boot heeft weliswaar wifi en de verbinding is goed maar dan nog.

Ook wij trekken nog maar een flesje champoepel open, het is Engelse traditie. Met de fles onder de arm lopen we wat rond en gaan langs bij Colin en z’n familie. Het is ondertussen 16.00 uur dus wij denken dat zij de lunch al wel hebben genuttigd. Niets is minder waar.

Zelfs in de Carieb, waar de mussen van het dak vallen staat kalkoen op het menu. We moeten aanschuiven.       

Cosmo en Zinia houden het niet meer, de cadeautjes moeten nog worden uitgepakt en de ‘crackers’ liggen ook nog heel op tafel. (Crackers zijn kleine cadeautjes verpakt in een rolletje met twee touwtjes aan het uiteinde. Als je aan de touwtjes trekt klinkt er een knal en vliegen de cadeautjes met confetti in het rond.)

Na de lunch worden de meest heerlijke drankjes gemixed. De ‘verkleedkist’ gaat open, Cosmo en Zinia zetten iedereen een passende pruik op, kijk nou toch hoe beeldig.......      

Bij gebrek aan pruiken komen er nog wat potten en pannen uit de keuken die ook zeer goed dienst doen. Christmas 2010 zullen we niet snel  vergeten!

Op de weg terug belanden we in de lokale kroeg. Op de steunbalken staan honderden namen geschreven van mensen die de oversteek hebben gedaan, dat willen wij natuurlijk ook, ons teken van leven op Antigua.......... (links boven)......

Voldaan rollen we onze bedjes in. We hadden allerlei plannen waar we vanuit English Harbour naar toe zouden gaan. Hein  is nog tot 27 december bij ons aan boord en het zou natuurlijk heerlijk geweest zijn om nog even te genieten van zon en zee voor anker in een mooie rustige baai. Helaas, het is alweer de 26e, het heeft geen zin nog uit te varen en Hein de volgende dag weer af te moeten zetten. We blijven in English Harbour en hebben onze laatste dag met Hein. Wat is dat gek, bijna vijf weken met z’n drieën. De volgende ochtend varen we naar Falmouth Bay, meteen om de hoek en nog geen kwartier varen. We kunnen Hein gemakkelijk afzetten met de dinghy.  We drinken nog een laatste biertje, na 5 weken onophoudelijk met elkaar opgetrokken te zijn nemen we wat onwerkelijk afscheid van elkaar,  en dan stapt Hein de taxi in, op weg naar z’n volgende avontuur, zijn zoon Stan verrassen voor zijn 8e verjaardag in Mexico!

In eerste instantie voelt het gek om weer met z’n tweeën op de boot te zijn. Leger, maar ook weer heel vertrouwd en vrij. Het went uiteindelijk weer zo, maar Hein blijft na deze reis wel een aparte plek innemen in onze herinnering.

De volgende dagen doen we nog wat klusjes, we gooien de tank vol voor vertrek en maken ons op voor een nachtzeil naar St Barts om op gepaste wijze Daph’s verjaardag te vieren en dit avontuurlijke jaar uit te luiden.