Atlantic X-ing: Day 20, DTF 0nm

Aquamante
Vries Peter Pons
Sun 20 Dec 2009 10:00

Dag 20: 20 december 2009: 17:00.5N 61:45.9W DTF 0nm

LAND IN ZICHT! Tijdens zijn wacht zag Hein al de gloed van lichten op Guadeloupe en Antigua. Rond 7.00u Caribische tijd LAND IN ZICHT!hebben we echt land in zicht, we zijnHijsen van de courtesyflag van Antigua en de quarantaine vlag er bijna, maar nog niet helemaal. Daarna worden we door dolfijnen naar Antigua begeleid. De courtesy flag van Antigua gaat samen met de quarantaine vlag (verplicht voor inklaring) het wand in. Door een zuidoosten wind, kracht 4 varen we met 8 knopen ruime wind op Antigua af. Het zit er bijna op, Vries pakt het stuurwiel om het laatste stuk weer ‘ns te sturen. De autopilot heeft 20 dagen bijna onafgebroken z’n werk gedaan. We hebben ook nog een backup autopilot, maar zonder deze vierde man was de trip voor ons veel zwaarder geweest.

Ongeacht een soort van jubelstemming moeten we bij het binnenvaren in de baai English Harbour van Antigua toch nog even geconcentreerd blijven. Men waarschuwt dat door de euforie van het moment vaak de aandacht verslapt, terwijl dat aan de kust net even niet moet gebeuren. Toch een beetje onwerkelijk, al die drukte van andere boten, de schoonheid van de kustlijn, het slalommen om riffen en marifooncontact om een ligplaats te verzekeren na in drie weken weinig anders gezien te hebben dan zee en in totaal drie- tot viermaal marifooncontact te hebben gehad. De havenmeester van Nelson’s Dockyard laat in eerste instantie niets van zich horen. maar als we dan contact hebben, blijkt dat alle ligplaatsen gereserveerd zijn, de kerst komt eraan. Gelukkig kunnen we toch nog  twee dagen met de kont aan de kade liggen. Het anker gaat uit, we varen achteruit naar de kade toe, de landvasten worden belegd en om 11.00u op zondag 20 december 2010 is onze Transatlantische reis ten einde. De champagne gaat open, we omhelsen elkaar, en proosten op de goede afloop.

De champagne gaat open!

              

 

 

Een dronk op de goede afloop 
            
            
            
            

Aquamante in rust na haar taak in glans te hebben volbracht

 

 

 

 

 

 

 

 

Samenvatting

We leggen al met al 3.116 zeemijlen af in 19 dagen en 23 uur (rekening houdend met de overbrugging van het tijdsverschil van 4 uur), dat is een gemiddelde snelheid van 6,5 knoop (zeemijlen per uur). De kortste afstand tussen Las Palmas, Gran Canaria en English Harbour, Antigua is 2671 mijlen, we hebben een omweg gemaakt van 445 mijlen. In totaal hebben we 74 uur op de motor gevaren, het overgrote deel daarvan tegen het einde van de reis.

We hebben maximaal 27 knopen wind gehad (kleine 7 Bf), minimaal 5 knopen (kleine 2 Bf). De hoogste snelheid is 10,5 knopen door het water geweest, met wat stroming tegen was dat 9 knopen Speed Over Ground. Gek genoeg grotendeels stroming tegen gehad, wat niet zou moeten in deze tijd van het jaar en op deze route. Wellicht heeft een onjuiste calibratie van het navigatiesysteem daarin een rol gespeeld, maar dat is niet zeker. Op onze ruime winds koersen met zeilen over één boeg konden we tot 130 graden schijnbare wind varen, met de gennaker tot 140 graden, en op de voordewindse rakken voeren we met twee genua’s of genua en kotterzeil tussen de 140 en 170 graden schijnbare wind. Zelden recht voor het lapje gevaren, te oncomfortabel en teveel klapperende zeilen.

De generator heeft 100 uur gedraaid, en naast onze energievoorziening hebben we daarmee ook de watertank vol kunnen houden en wasjes kunnen draaien.

De schade aan Aquamante heeft zich beperkt tot een volledig uitgescheurde, maar repareerbare gennaker, het verlies van de houder van een reddingsboei, een scheur in de oude genua en enkele geschavielde lijnen. Persoonlijke schade gelukkig niet, behalve een flinke brandwond onder de linkervoet van Vries.

We hebben vers gegeten tot op de laatste dag, de slabrigade heeft wonderen gedaan, alleen het fruit was een paar dagen eerder op. We hebben 2 dorades gevangen en iets anders bijna. Door zeer efficiënt vuilnisbeheer van Daph is het afval van drie mensen voor drie weken beperkt gebleven tot drie vuilniszakjes van slechts 10 liter ieder! Etensresten en verteerbaar afval ging overboord, de rest werd zo klein mogelijk opgevouwen. De wereld zou er heel anders uitzien als iedereen zo met z’n afval zou omgaan.

Driemaal hebben dolfijnen ons vergezeld, helaas geen walvis gespot. Slechts enkele zeilboten gezien, zoals de Pacific Bliss en de Black Pearl en een handvol boten op de AIS, zoals Valkyrie en Erica XII. Met Pacific Bliss en Tom (Duitser, naam boot niet bekend) ook marifooncontact gehad. Daar waar wij gevaren hebben, hebben we gek genoeg opvallend weinig troep in de oceaan gezien, eigenlijk alleen een stuk touw en een jerrycan.

De sfeer aan boord was geweldig: er is geen onvertogen woord gevallen, en dat na drie weken met z’n drieën op elkaars lip te hebben gezeten, we hebben diepgaande gesprekken gevoerd, flauwe grappen gemaakt, en enkele terugkerende vaste thema’s (goeiendag, zeg; de vleugels van De Rog) zal de bemanning zich nog lang heugen. De tijd is omgevlogen, we hebben ons geen van drieën ook maar een moment verveeld, en we zouden het zo weer doen. De grote filosofen zullen nog even moeten wachten, voordat wij hen in de analyse doen, het is er gewoonweg niet van gekomen.

 

En hoe heeft Hein de oversteek ervaren? Lees zijn verslag hieronder:

Een woord van het enige bemanningslid Hein “de Rog” Westermann.

Vries en Daph hebben mij al ruim een jaar geleden gevraagd om de oversteek met ze te maken. Gezien mijn enorme ervaring als zeezeiler, ik ben namelijk 15 jaar geleden op puur geluk van Amerika naar Nederland gezeild, kon ik ze natuurlijk niet alleen laten gaan.

Ik had niet verklapt dat ik de afgelopen 15 jaar nauwelijks meer voet op een zeilboot meer gezet had. Die ene keer dat ik een catamaran heb afgezonken op de Noordzee telt niet mee, naar ik meen. Voor de zekerheid zijn we in de zomer van 2009 twee weken mee gaan zeilen op de Aquamante in Italië. Wat een prachtig schip, wat een verschil met mijn bootje van 15 jaar geleden, waar ik overigens ook heel blij mee was. Wat is het leven op zo’n schip makkelijk.

Mijn motivatie om mee te gaan was dat ik er wel weer rijp voor was om het nog eens te doen en het voornamelijk meer te beleven. Kijken wat de verschillen waren tussen toen en nu. Mijn verhalen zijn dus allemaal gebaseerd op een vergelijk. Daarnaast bleek het voor mij ook tijd om over het leven na te denken maar dat wist ik van tevoren nog niet.

Mijn eerste trip stond ik achteraf gezien redelijk stijf van de spanning. Eigen boot, geen ervaring en een onbekend bemanningslid mee, die overigens ook niet helemaal op haar bestemming is aangekomen. (Denk dat ze nog steeds op de Azoren zit) .

Deze trip was het gevoel al heel anders. Gewoon gaan! Leuke uitdaging, heerlijk op zee met leuke vrienden, rust en op weg naar een prachtig gebied op een mooie grote luxe betrouwbare boot.

Mijn lichaam was niet helemaal meer gewend aan de beweging van een boot. En geloof me, het beweegt. Alles wat je doet doe je terwijl je je evenwicht moet houden. Dat was ik even vergeten en was weer even wennen. Maar na heel veel stoten en enkele slagaderlijke bloedingen na het scheren ging het me weer wat beter af.

De combinatie van de drie karakters was volgens mij een hele goede. Er zit verschil tussen maar het heeft totaal geen problemen opgeleverd. Er werd eigenlijk lekker over gelachen. En de borreluurtjes en de fantastische maaltijden zorgen ervoor dat alles steeds besproken werd zodat er überhaupt geen problemen konden groeien. Wat was dat steeds gezellig. En wat hebben we een intense gesprekken gehad. De rog, in het dagelijks leven een ruige stoere zeebonk, heeft er wel eens een traantje om moeten laten.

Toch even enkele opvallende verschillen tussen toen en nu:

Water.

Toen: Extra jerrycans aan boord, rantsoeneren, douchen in de regen, steeds maar rekenen of we het zouden halen. Het bemanningslid maar naar buiten sturen tijdens regenbuien; kon ze ook wat drinken. In geval van nood de ogen van een vis uitzuigen, heb ik haar geleerd. Verder had ik wel voldoende water.

Nu: “Vries ik wil even een wasje draaien”. Ok schatje, ik zet de watermaker even aan. Moet me wel even uit de zitzak op het voordek hijsen waar ik met Hein een potje backgammon aan het doen ben onder het genot van een kleine alcoholische versnapering”. “Ga ik meteen even drie kwartier douchen op het achterdek”.

Een wasje draaien midden op zee!!!!!!!!!!! Wat een genot! Weer schone lakens. In de laatste weken van mijn trip 15 jaar geleden stapte ik uit bed en nam het lakens ongewild steeds plakkend van het zout mee naar waar ik op dat moment heen ging.

Voedsel.

Toen: Spam, Spam en nog meer blikvoer. Na 1 week niets vers meer.

Nu: Tot de laatste dag een vers mandarijntje kunnen eten. Heerlijke maaltijden. De mooiste stukken vlees, heerlijke pasta’s met verse tomaten. Daph, je was fantastisch en ik wil echt nog wat recepten hebben want ik zit weer op blikvoer.

Elektronica.

Toen: een zaklamp.

Nu: Alles elektronisch, hydraulisch, computergestuurd. Even wegvaren is zo makkelijk niet meer. Maar als je het door hebt zo een gemak en zoveel informatie.

Zoals jullie begrijpen is dit voor mij een hele andere ervaring geweest.

Er was minder spanning want angst voor problemen met zo een degelijke mooie boot had ik niet en er was voldoende eten en drinken aan boord. Natuurlijk ook wel het feit dat het niet mijn eigen boot is. Niet dat ik Aquamante anders heb behandeld maar het is niet mijn kapitaal. Dat was het 15 jaar geleden wel en meer had ik op dat moment ook niet.

-De wachten met drie man draaien is veel beter dan met z’n tweeën. Voldoende rust is erg belangrijk.

-Dat windstilte het ergste is wat er is. Geef me dan maar een storm. Ook dit wist ik wel maar was me weer even ontschoten.

-Reizen met een schema, ik wilde naar mijn zoon in Mexico, volledig anders is dan reizen met een “we varen naar de overkant en zien wel hoe snel we er zijn” gevoel.

-Dat het” vroeger was alles beter gevoel was” er helemaal niet was. Maar wel “het vroeger was alles spannender gevoel”.

Dus Daph en Vries:

Bedankt voor deze mooie ervaring, voor de goede gesprekken en de enorme lol die we hebben gehad. Ik probeer snel weer langs te komen om nog eens van jullie gezelschap en Aquamante te genieten. Liefst in een rustige baai met uitzicht over de oceaan met een lekker cocktail in mijn hand en een zelf gevangen kreeft op de BBQ.
Na deze trip heb ik er twee nog dikkere vrienden bij.

 

Epiloog: enkele uren na aankomst zal de afsluiting van ons avontuur een onverwachte wending nemen. Lees daar alles over in ons bericht over Antigua. Wordt dus vervolgd.