Atlantic X-ing: Dag 0, Distance To Finish (DTF) 2.671nm

Aquamante
Vries Peter Pons
Mon 30 Nov 2009 16:00

Dag 0: 30 november 2009, 28:07.5N 15:25.5W, Distance To Finish (DTF) 2.671nm

Diner: Tagliatelle zalm, dille, cognac, witte wijn, tomatensalade

We verlaten de haven van Las PalmasEindelijk gaan we weg. Maandag 30 november om 16.00u. Met een wolkendek waar flink wat buien uit zouden gaan komen vertrekken we uit Las Palmas, Gran Canaria. Nog net twee uurtjes licht, zodat we kunnen wennen. Onze bemanning, Hein, moet nog even zeebenen krijgen, want is net een paar dagen aan in Las Palmas en heeft alleen de jachthaven gezien. Tanks nog even helemaal vol gegooid ook al is het niet de bedoeling de motor te gebruiken tijdens de oversteek en, op de valreep, een voorraad Marsen, Snickers en Bounties als brandstof voor de bemanning.

Voor zover we weten doet alles het. Er is nog wat twijfel over de generator, omdat die zo nu en dan onregelmatig loopt. En onregelmatig is het vervelendst wat er is, want dan weet je nooit waar je aan toe bent en als je eindelijk een monteur erbij hebt om het probleem op te lossen, is het probleem er niet meer. Althans, totdat de monteur van boord is gestapt. We moeten de generator aanzetten als we water willen maken met de watermaker, en voor de boiler en wasmachine. Andere apparaten op 220V gaan via de omvormer, die uit de accu’s put. Daarnaast dient de generator om de accu’s op te laden, dit kan ook via de hoofdmotor, maar die verbruikt veel meer diesel dan de generator en het is zonde van de onbenutte capaciteit.

Het is niet warm als we vertrekken, al snel zitten we in onze zeilpakken en laarzen met sokken. Reddingsvesten met harnas en lifelines liggen klaar en jack stays (daar doe je de lifelines aan, zodat ‘Jack’ aan boord ‘stays’) zijn over de gehele lengte aan bak- en stuurboord bevestigd. Regel is dat niemand alleen de kuip uit gaat zonder dat een ander dat weet en ook in de kuip aanwezig is. In het donker dragen we onze zwemvesten meestal ook in de kuip voor het geval we onverhoopt uit de kuip moeten.

We nemen de laatste zaken nog even door, met name de wachten. Daar Daph de hele catering voor haar rekening neemt vindt Vries dat ze daarom geen wachten hoeft te draaien, maar dat vindt Daph niks. We besluiten dat Daph elke dag tot 01.00 de wacht houdt en dat Vries/Hein ieder 3,5 uur de wacht hebben. Zo kan Daph 7 uur slapen en de wacht overnemen om 8 uur ’s ochtends. We hebben nog wat geëxperimenteerd met de duur van de wacht. Drie uur is heerlijk, 4 uur is wat lang, je gaat er dan tegen op zien. Uiteindelijk wordt het dus 3,5 uur voor Vries en Hein. Na een aantal dagen komt het ritme er in, Hein duikt vroeg z’n mandje in als hij de wacht overneemt om 01.00 uur zodat hij daarvoor nog 4 uur kan slapen. Om 04.30 kan degene die de wacht net heeft gehad heerlijk weer z’n mandje in. Iedereen komt op z’n minst aan 7 uur slaap. Behalve Vries die dan toch nog ‘even’ het een en ander wil doen. We spreken af elkaar niet te sparen door langer te blijven zitten als de wacht je goed af gaat. Da’s beter om in het ritme te komen, tenslotte moeten we nog ervaren hoe moe we gaan worden. Op het laatst nog snel onze zogenaamde grab bag gepakt. Dat is een waterdichte zak waarin allerlei zaken zitten die we nodig kunnen hebben als we onverhoopt Aquamante met het reddingsbootje zouden moeten verlaten. Van veiligheidsspelden (om eventueel vis mee kunnen te vangen) tot aan het SAS boekje en leesbrilletje zitten er in.   

De wind is het aan het begin van de avond toegenomen tot 5 à 6 Beaufort (Bf) vanuit het noordoosten, dus we besluiten bij Daph’s eerste wacht het kotterzeil (een kleinere fok op een speciale stag die achter de voorstag gemonteerd zit) op te zetten en de genua (grote fok) in te rollen. De kortste route naar ons doel (St. Lucia) is een westelijke kromming (rhumbline), die langzaam naar het zuiden afbuigt (filosofisch wel interessant dat dit eens te meer bewijst dat de kortste afstand tussen twee punten dus helemaal geen rechte lijn hoeft te zijn). Een NO wind is voor deze ruime windkoers ideaal, omdat je dan niet tegen de golven hoeft in te boksen en evenmin van de golven af surft en daardoor enorm heen en weer gaat. Echter, uit overlevering (en van Jimmy Cornell: World Cruising Routes by Jimmy Cornell) hebben we opgemaakt dat je naar het zuiden moet varen totdat de boter smelt (hoogte Kaapverden) en dan naar rechts (westen). Stuk om, maar wel sneller, omdat je in het westen in het hogedrukgebied van de Azoren terecht kunt komen waar vaak heel weinig wind staat. De hele overtocht zal op zeil technisch gebied dan ook in het teken staan van de keuze tussen een zuidelijke, westelijke of er tussenin koers.

Wij kunnen ons er geen voorstelling van maken hoe het zal zijn, drie weken op het water zonder enkel ander uitzicht dan water. Hein daarentegen wel, hij heeft de Atlantische oversteek vanuit Bermuda via de Azoren naar Nederland gedaan, zij het 15 jaar geleden.

Langzaam verdwijnt het land uit zicht, de mobieltjes hebben geen ontvangst meer.  De ouders van Vries zien het driehoekje (dat Aquamante moet voorstellen) op www.marinetraffic.com van het scherm verdwijnen. Sinds de installatie van het Automatic Identification System (AIS) aan boord hebben ze ons getrouw gevolgd. Geen contact meer, vanaf nu zijn we op elkaar aangewezen!