laatste log 51:06.8N 2:13.0E
Scherezade
Hans Hansen
Fri 25 Jul 2014 17:20
|
Het is nu vrijdagmiddag en we zeilen hoog aan de
wind voor Duinkerken langs de kust. Na de dinsdag in Derrible Bay op Sark
besloten we nog een dag daar te blijven; woensdagochtend verhuisden we naar een
baai verderop: Dixcart Bay, daar was een makkelijker strand om met de dinghy te
landen en een prachtig pad door een steile beboste bedding van een beek omhoog
het eiland op. "s Middags gewandeld, de plek met de snelste wifi opgezocht,
glaasje wijn in de zon, wat series gedownload en 's middags geluncht in Stock's
Hotel in Dixcart. ( na eerst via internet te hebben opgezocht welke keuken de
beste referenties had.) Was wel lekker, maar alleen als je bereid bent Frankrijk
compleet te vergeten. Eind vd middag schip klaargemaakt en vertrokken
om het tij mee te hebben door de Race of Alderney ( water tussen het
noordelijkste Kanaal eiland Alderney en het Franse vasteland, Cap de la
Hague. Het heet daar een 'race' omdat het daar best wel wil stromen. We gingen
daar met doodtij maar op het snelst van de stroom doorheen en de draaikolken en
wielen in het water waren weer indrukwekkend. "s Nachts doorgezeild naar het
Westen langs Cherbourg. Toen de stroom weer tegen begon te staan en ons de baai
van de Seine induwde zijn we overstag gegaan naar het Noorden richting
Wight. Ook al omdat voor de volgende dag windkracht 6 uit het Noordoosten werd
voorspeld, dat betekent kruisen en met wind tegen tij geeft dat onaamgename
golven. Dan zit je onder de relatief hoge wal van de Engelse Zuidkust beter dan
met de hogere golven van de Franse 'lagerwal'. In de vroege donderdagochtend
kwamen we bij Wight aan. Hoog aan de wind en wat kruisend scharrelden we onder
de Zuidkust richting Dover. We wekten de belangstelling van wat duidelijk een
overheidsvaartuig was. Het volgde ons op enige afstand, ging even weg en
kwam dan weer terug. Eind vd middag lieten ze een rib ( rigid inflatable
boat, die dingen waarmee elitesolaten in allerlei actiefilms hard komen
aanscheuren) te water. En ze kwamen inderdaad snel naar ons toe. Michael en ik
keken elkaar aan van: 'die film hebben we eerder gezien", de herinnering aan de
US coastguard twee jaar geleden bij Cuba kwam meteen boven. De Engelsen kwamen
met zijn drieen aan boord en waren zeer beleefd, eerst hand geven en
voorstellen, identificatie laten zien en daarna veel vragen: waar komt u
vandaan, waar is de boot gekocht, welke havens hebt u bezocht, niet de boot aan
iemand uitgeleend voor uw vertrek uit St Lucia etc etc. Direct bij aankomst ging
een van hen beneden zitten en verder niets doen, behalve opletten of iemand van
de bemanning 'illegal substances' ging verbergen of bv door het toilet spoelen.
Vooral MIchael's paspoort waarin vele reizen staan zoals naar Z Amerika en
Azie wekte wel de nodige belangstelling. Alle gegevens werden doorgebeld naar
het moederschip, dit had wat tijd nodig om alles, inclusief onze
persoonsnummers! te controleren. Intussen namen ze ook nog 'swabs' op
sporen van 'illegal substances', die natuurlijk negatief bleken. Daarna namen ze
weer vriendeklijk afscheid ( "we English Border Force, previously
customs, are most polite, sir"; iets wat ik na mijn
vroegere ervaringen met de Franse doane slechts kon beamen. Na hun
uitdrukkelijk bedankt te hebben voor een verrasende onderbreking van een saaie
mddag namen zij afscheid. Ondanks dit oponthoud wisten we nog net het juiste tij
mee te pikken door het Nauw van Dover. Die truc werkt als volgt: de vloedstroom
komt 'om Engeland' heen. Een massa water perst zich met vloed door het Kanaal
richting Dover en de andere massa komt om Schotland heen en perst zich via de
Noordzee richting Dover. Ongeveer op het hoogtepunt van de vloed ontmoeten
die twee massa's elkaar ongeveer bij Dover. De kunst is om met de
opkomende vloed met de stroom mee naar Dover te varen, daar aan te komen met
ongeveer hoogwater en dan met de afgaande ebstroom door te kunnen varen. Lukt
dit heb je 8 tot 10 uur de stroom mee. We hadden die middag de motor gebruikt om
voldoende snelheid te kunnen maken om op tijd bij Dover te zijn. Door het douane
oponthoud waren we eigenlijk iets te laat. We besloten om indien het lukte
Calais te halen en daar een tijstop te maken. Dat betekende geheel 'fout' het
verkeersscheidingsstelsel in het nauw van Calais kruisen. Het
verkeersscheidingsstelsel zijn twee 'banen' in dit gebied, gemarkeerd door
boeien, het gedeelte aan de Franse kant is verplicht voor het Zuid-Noord gaande
verkeer van vracht-en passagiers vaart, het gedeelte aan de Engelse kant voor
het Noord-Zuid gaande verkeer. Net als een verkeersweg dus. Wanneer je als jacht
dit wilt kruisen mag dat eigenlijk alleen op het smalste gedeelte tussen Dover
en Calais en moet je ook nog loodrecht op de "wegrichting" kruisen. Daar hadden
we geen tijd voor zonder ons tij voordeel te verspelen. Dus staken wij schuin
vanuit het ZW komend over, daarbij wel een veel langere weg door het stelsel
afleggend en ook nog eens "tegen het verkeer in", helemaal fout dus. Het was
weliswaar stikdonker rond een uur of drie maar het zicht was prima, de radar
stond bij en ook de AIS is hierbij een grote hulp. Was het druk, ja; zelden zulk
een drukte meegemaakt. Dus zeer regelmatig uitgeweken en dat dan ook nog eens
zeer 'overdreven' zodat de stuurman op de brug van zo'n schip, die zich toch al
afvraagt wat die idioot in dat zeilbootje in godsnaam beweegt om zo stom over te
steken ( de tijd dat beroepszeelieden nog iets van de zeilvaart wisten en
snapten wat je aan het doen was en waarom, ligt allang achter ons), ziet dat jij
dat grote schip gezien hebt en ervoor uitwijkt. Dat ziet hij alleen bij grote,
overdreven uitwijkbewegingen.
Was het spannend? Toch wel. zeker toen twee
passagiersschepen voorbij kwamen, dat zijn net overdadig opgetuigde kerstbomen
met brandende lampjes. Zie je dan hun navigatieverlichting nog? Natuurlijk niet,
daarbij overstralen ze ook nog eens veel navigatielampen van andere schepen in hun nabijheid. Wat zat er precies tussen die
twee in? Een zeer groot en snelvarend vrachtship van 300m lengte met
navigatielampen, type spaarlamp. Werkelijk niet te zien, ook toen later schip
wegvoer bij die passageirsschepen bleken zijn lichten vrijwel niet te zien
tussen die van andere, veel kleinere, schepen.
Gelukkig alarmeerde de AIS en konden we makkelijk
op een halve mijl afstand een rondje maken. Zo'n halve mijl is bijna een
kilometer en lijkt dus veel maar is voor zo'n snelvarend schip helemaal niets.
Verdere doorsteek van het stelsel verliep probleemloos. Laatste uur naar Calais
tegen de beginnende stroom in gemotord. Bij het krieken van de dag in Calais aan
een boeitje in de buitenhaven afgemeerd. We waren doodmoe na een doorwaakte
nacht, na een borrel en een 'Suits" te kooi. Om een uur of 1 's middags
weer vertrokken voor het laatste stuk. We zeilen hier wat tussen de banken voor
de Franse en Belgische kust. Geen andere schepen hier te zien, de meeste volgen
de betonde geulen langs de kust. Lekker rustig zeilen voor ons dus.
Hoewel de zon schijnt waait er een koude wind, ik
zit lekker warm binnen aan de kaarten-tafel en werp geregeld een blik op het
scherm van de plotter en de dieptemeter. Heerlijk zo'n GPS, makkelijk varen zo
tussen de banken, als ik zou willen zou ik ook nog vanuit binnen overstag kunnen
gaan door op de knopjes van de autopilot te drukken, maar dat gaat wat al te
ver. Regelmatig even naar buiten, rondkijken en inderdaad 'geen andere schepen
hier'. Als ik een boei zie was dat vroeger ' nu weet ik zeker waar ik ben" ;
tegenwordig meer zo van " kijk, hij ligt op z'n plek".
Inmddels zijn we weer bijna aan de rand van
verkeersscheidingsstelsel voor de Belgische kust en is het weer tijd om een slag
te maken. Geen Westewinden om makkelijk mee naar IJmuiden te varen maar een NNE
wind en met kruisen komen we er ook wel. Heerlijk om weer te genieten van het
zeilen na al het motorgeweld van de afgelopen weken,
|