Vandaag alvast een extra berichtje, want jullie zullen wel denken: hoe kan de Meneldor vannacht zoveel weggegeven hebben aan de Feeling Good?

Nou dat ging als volgt:

Papa en ik hadden vannacht vanaf 1 uur wacht. Het was een rustige nacht met af en toe een squall, die goed overkwamen met wat reven. In het happy hour hadden we al besloten dat er ‘s nachts geen wachten alleen meer werden gelopen aangezien de wind en golven de hele dag al flink waren.

Dus we voeren heerlijk pal voor de wind met ons grootzeil over bakboord met een bulltali tegen het klappen en het fok uitgeboomd over stuurboord.

Er waren geen squalls in opkomst dus ik ging binnen even een mailtje sturen tot papa zei dat er een squall aan kwam. Ik dacht prima, kussens naar binnen jas aan en gaan. Toen ik buiten kwam was het aarde donker en zat op de radar rond ons een heeeeeeele grote roze vlek. Deze was uit het niets binnen een minuut ontstaan. Het fok gereefd en het grootzeil ging niet meer omdat de wind al te pittig was (25-30 knopen), en voor alle andere squalls was dat ook niet nodig. Ik ben achter het roer gaan staan en we vlogen over de golven! jammergenoeg alleen richting het noorden omdat de wind draaide en wij mee moesten draaien omdat alle zeilen uitgeboomd stonden. Na een tijdje kreeg ik moeie armen dus vroeg of papa het over wilde nemen. Op dat moment draait de wind plots 150 graden!! Het grootzeil wil gijpen maar wordt GELUKKIG tegen gehouden door de bulltali. We lagen nu wel stil met 30 knopen wind aan de verkeerde kant in het grootzeil en dus geen stuur meer. Papa de motor gestart en geprobeerd de boot weer voor de wind te leggen. Dit lukt maar toen het zeil aan de goede kant wind ving draaide de boot zo hard dat nu het fok aan de verkeerde kant wind ving. Gelukkig werkte ook de tegenhouder van de boom goed en ging de boom niet tegen de stagen. Wij waren volledig gedesorienteerd, het was tenslotte pikke donker, het regende super hard en de wind kwam van alle kanten. Toen hebben we het grootzeil blind ingedraaid, dat lukte. Vervolgens moest het fok weg, ook dat ging. In die tussentijd waren mama en albert ook boven gekomen en schenen met de zaklamp dat we wat konden zien. Uiteindelijk stond alleen het kotter fok nog voor stabiliteit. Nadat we van de schrik bekomen waren hebben we het zeil weer uitgedraaid en wonder boven wonder lukte dat goed en is er uiteindelijk niets beschadigd.

De oceaan heeft weer even laten zien hoe machtig ze is. Ik denk echt dat we van een engeltje mogen spreken dat alles en iedereen nog heel is.

Nou door dit heeele verhaal waren we een uur verder, 9 mijl de verkeerde kant op en toch wel erg geschrokken van het geweld.

Nu is de zon weer op en varen we heerlijk met de parasail de goede kant op!!........

Correctie: de parasail is naar beneden, het stormt en regent.