Oceaanzeilers
Caiman
Wed 10 Dec 2008 12:25
|
Het is bijna 12 uur UTC (13.00 uur in nederland),
het moment dat we de positie noteren voor het dagelijkse rapport. Wachtend op
het uur u zit ik dit stukje hier te tikken. Gewoon maar eens over alles wat in
mijn kop rondspeelt de laatste dag, dagen.
We zijn in ieder geval oceaanzeilers geworden. Het
is een geleidelijke verandering, maar onmiskenbaar. Waarom? Omdat alles onder de
1000 mijl niets meer voorstelt. We hebben nog maar 360 mijl te gaan op dit
moment, en als ik dit getal noem, dan is de reactie gegarandeerd: "Zo weinig nog
maar?" En je wordt aangekeken met een blik van: "Zullen we dan maar niet eens
voorbereidingen gaan treffen om het grootzeil te strijken?" Lijkt vreemd, maar
zo voelt het echt. 360 mijl is echt niets, 600 mijl was ook al
niets.
Ik ben vooral enorm benieuwd over het gevoel dat
door me heen zal gaan als we over de finishlijn varen. De start was heel
bijzonder, voor mijn gevoel een mensenleven geleden inmiddels. Vlinders in je
buik, kippevel. Dus wat gaat de finish met me doen? Ik kan niet wachten tot we
er zijn, en tegelijkertijd voel ik ook een beetje teleurstelling in mij opkomen.
Als we er zijn houdt deze droom namelijk op. Maar als we er zijn houdt dat ook
in dat de dingen die ik mis weer bijna terug zijn. Mijn vriendin zoenen die ik
al 6 weken niet gezien heb. Mijn eigen immens grote bed (hier steek ik met
mijn 1.94 meter aan alle kanten buiten de 1.80 meter lange
bedjes). Kerstmis. Mijn familie en vrienden spreken.
De praatjes over de finish nemen steeds meer de
wending richting cocktails en douchen, en minder over eten. En de cocktails
hebben inmiddels nogal buitensporige proporties gekregen. Bij mij niet anders,
als we er zijn eerst even zwemmen en me afspoelen met zoet water. Mijn zitvlak
is ruw van al het zout, mijn huid voelt aan of ik met bakvet ben ingesmeerd., ik
heb een baard van 3 weken, kortom, ik voel me intens vies.
De sfeer aan boord is iets moeilijker dan de rest
van de reis. Niets bijzonders denk ik, maar we zitten met zijn allen (op het
mentale vlak) te wachten tot we er zijn. En van wachten worden mensen
meestal wat kribbiger. Komt ook wel weer goed, het is nog maar 2
1/2 dag varen.
De positie is inmiddels genoteerd dus mijn werk
hier is weer klaar voor voorlopig. Terug naar het dek waar marten staat te
sturen, een kostbaar sigaretje roken (nog 110 mijl voor ik mijn laatste pakje
mag pakken, ik heb er nu nog 4) en verder mijmeren over de dingen die komen
gaan.
Groeten van de crew.
Martijn
|