een veranderd mens

Caiman
Thu 11 Dec 2008 12:16
De oceaan is een organisme dat me verandert. Of ik het nu wil of niet. Je moet leven naar de hartslag van deze robuuste dame. Wil zij rust dan krijg je rust, wil zij woede dan krijg je woede. En als bemanning dein je mee op haar pols.
 
Het zou een eenvoudige overtocht worden. 10 to 15 knopen wind. Maar ze besloot anders. Eerst ontnam ze ons haar adem. We moesten dieper en dieper naar het zuiden voor de passaat. En langzaam maar zeker verdween de licht arrogante houding dat we het wel even zouden klaren. Niets passaat en visjes vangen. St Lucia moet je verdienen.
 
Dus we kregen van haar veel wind met kruiszeeen waarbij waakzaamheid en continue zeilwissels noodzakelijk waren om de boot te mennen. Elke stuurfout strafte ze hard af met een striemend fluitconcert. Gelukkig bleef ze met 30 knopen wind mild voor ons. Want als er hier iets fout ging, was je ver weg van hulp en huis.
 
Vandaag was ze warm en loom, rustige golven en hier en daar een wolkje. Alsof ze ons niet voelt op haar flanken. Niemand die nog aan trimmen denk. Zelfs de muziekkeuze past zich aan haar tempo aan. Met de raspende stem van Louis Armstrong gleden wij haar avondrood tegemoet.
 
En elke dag dat je langer op dit water zit gaan er steeds meer deurtjes in je hoofd open. Zijn er steeds minder zaken om je druk over te maken. Je voelt de eenvoud en overgave per dag sterker worden.
 
Ik weet dat ik altijd en overal terug kan naar dit gevoel, deze plek. Mocht mijn leven om mij heen in weer te hard voorbij razen, dan is twee minuten rustig ademhalen op de plee al voldoende om dit gevoel weer op te roepen.
 
Graag had ik deze mentale verandering willen fotograferen. Dat is helaas onmogelijk. Gelukkig hebben wij ook een fysieke verschijningsvorm die een deel van ons innerlijk weerspiegeld.

JPEG image