Brief uit zee

Caiman
Thu 4 Dec 2008 15:53
Hallo allemaal,
 
Het is zo ver. Ook ik blok een blog met een V-snaar piepende motor (voor het dagelijkse laden van de accu's) op de achtergond. Maar waar te beginnen? Er gebeurt hier gewoon te veel om het allemaal te kunnen bijhouden.
 
23 november - 1 december
Om goede passaatwinden op te kunnen pakken, zijn we de eerste week hoofdzakelijk veel meer naar het zuiden dan naar het westen gevaren en daarmee vrijwel niet dichter bij het doel (het westen) geraakt. Het geduld van de bemanning werd hiermee behoorlijk op de proef gesteld. Terwijl de voorraden (eten, drinken, gas, koffie, thee, sigaretten) met zeven man duidelijk terug lopen, komen in zo'n fase steeds opnieuw vragen op als: 'Kunnen we niet beter draaien naar het westen?', 'redden we dat wel met ons water', 'is onze gasvoorraad niet te krap bemeten voor deze detour' en ga zo maar door. Tel daar nog eens bij op dat er de eerste dagen weinig wind was en we met name 's nachts constateerden dat veel boten hun motor aan zetten om toch het gewenste aantal mijlen per dag te blijven maken en het psychologisceh spelletje is compleet. Hoewel we wel een paar keer enkele wachten (van drie uur) hebben gekoerst naar het westen, bleek echter toch steeds weer dat we 'waarschijnlijk' nog verder het zuiden in moesten duiken. Uiteindelijk zijn we eergisteren praktisch op de noorderbreedte van de eindbestemming aangekomen. Nog zuidelijker kan daarmee niet goed meer en we zijn 'nu echt' definitief (bijna haaks gedraaid) richting het westen. 
 
2 december
Bij het positierapport dat dagelijks om 12u binnen komt via de sateliettelefoon bleek eergisteren dat we hiermee duidelijk de meest zuidelijk boot zijn geworden. Helaas bleek ook dat we hiermee onze tweede plek (verworven met een mooi gevaren binnenbocht ten opzichte van de concurrentie) waren kwijt geraakt. Het voorspelde 'windwak in het westen' dat we hadden proberen te omzeilen, bleek uiteindelijk tegen de weersvoorspellingen in geheel verdwenen en onze tegenstanders bleken niet voor de zuidelijke route te hebben gekozen en waren flink doorgestoken richting het westen. Ook werd ons duidelijk dat we ons misschien iets hadden verkeken op de effecten van de Mercator-projectie (standaard-projectie voor zeekaarten) in onze overzeiler (gebruikte navigatiekaart). Enigzins ongewikkeld bleken we misschien toch te weinig naar het westen te hebben gevaren. Gelukkig is het zoals mijn wijze broertje Bart stelt: 'any bad day at see is still better then a good day at the office'.
 
3 december
In de nacht van 2 op 3 december was, zoals elk jaar, mijn verjaardag daar. Maar toch is dit jaar er één die me nog lang zal bijstaan. Nadat ik van Amarins in het donker benedendeks mijn eerste felicitatiezoen had gekregen, stapte ik aan het begin van de nacht aan dek voor mijn wacht met Amarins en pa. Aan dek werd ik in een pikdonkere nacht gefeliciteerd door de overdragende wacht (Bart en Rinke) en kreeg ik een kop koffie en ons titaniumstuurwiel in de hand vergezeld van een flinke peut wind. Hierna hebben we in aanhoudend stevige wind de gehele nacht (waar je in het donker vanaf het achterdek de spinnaker niet kon zien) iedere 1,5 uur in een steeds soepeler lopend team zeilwissels gedraaid. Omdat de zeilen niet te zien waren voerden we voor het eerst een groot wit licht halverwege de mast (stoomlicht) waardoor de spinnakers fel oplichtten in het donker. Met vader, broers en vriendin jakkerden we door de nacht met de oceaan, onzichtbaar door het licht, maar luid bruisend om ons heen. Gegarandeerd onvergetelijk!
 
Na onze wacht ben ik gecrasht op de zeilen in het voorschip (spinnakers, genua's, staysails, bloopers, e.d.), zoals ik dat nu al een week doe. Onze boot is zo stoffig na al het klussen dat mijn huisstofallergie mij de eerste nacht al de kooi heeft uit gedreven. Noodgedwongen heb ik de eerste week in de kuip tussen de werkende bemanning proberen te slapen met slechts beperkt succes en uiteindelijk voornamelijk een flinke verkoudheid. Dit totdat ik het vooronder met alle dagelijks schoonwaaiende zeilen heb herontdekt. Vroeger sliep ik daar de eerste dagen van onze schoolvakanties de examenstress er uit. En gewikkeld in spinnakerdoek draai ik er nu opnieuw nachten als niet eerder tevoren en is het een prachtvakantie geworden! Hoe kon ik het vergeten.
 
Tegen de ochtend had de wind gisteren duidelijk een andere bocht genomen en dobberde Caiman maar een beetje verder. Helemaal ongelegen kwam dit niet. De bemanning met Amarins voorop had zich (ruim voor mijn ontwaken) flink uitgesloofd met slingers, taart (met kaarsjes zowaar), champagne, prachtige kado's, vrienden, familie en een I-pod door Bart geselecteerd met alle liedjes beginnende met 'ha...'. 
 
Tegen de nacht is de wind, zoals zo vaak, opnieuw opgestoken en surfden met onze 204m2 runner (ons meest gebruikte spinnaker door Marten voor 500 gulden tweedehands van het wedstrijdschip Promotion overgenomen) de eerste dag van mijn eerste 41-e levensjaar uit.
 
4 december
Ook vandaag is de wind nog bij ons en lopen we tussen de 6 en 10 knopen (mijl) per uur. Bij het doorgeven van ons dagelijkse positierapport aan de ARC-organisatie blijken we toch weer 150 mail te hebben weggeklokt. Hoewel we slechts één mijl hebben terug gepakt richting de tweede plek, lijkt het de hele wedstrijdvloot overziende er toch wederom op dat we optimaal gepositioneerd zijn voor een goed gebruik van het beetje passaatwinden dat er dit jaar staat. Voor zo lang het duurt lijken we de Noord-Oost passaat in elk geval weer te hebben opgepakt.
 
Nu alleen die koppositie terug!
 
Fly baby fly!
 
Greetz,
 
Jan
.

JPEG image