Tijdens het schrijven van deze laatste blog varen wij onder de zuidkust van Grenada langs. Het zonnetje schijnt, we hebben uitzicht op dit schitterende Caribische eiland en WE HEBBEN HET GEHAALD. Wat een waanzinnig gevoel. Zojuist hebben we geproost op de overwinning en kijken weer uit naar vast land onder de voeten.

De oceaan gaf zich echter niet zonder slag of stoot gewonnen. Nadat we gisteravond met overwinningssigaar in de hand al voorzichtig terugblikten op de reis bleek de laatste etappe nog een pittige te worden. De nacht begon rustig, met een paar squalls op de radar, maar niets om ons direct zorgen over te maken. Tijdens Nouds nachtshift om 0300AM kwam er echter een knaller van een surprisesquall opzetten. Noud nam direct actie en maakte Michel en Bouke wakker. Die stonden binnen een paar tellen in boxershort op het achterdek om samen de fok te reven. De storm nam heel snel toe in kracht en het regende hevig, waardoor het met al die krachten steeds lastiger werd om het grootzeil te reven. Tijdens die actie kwam er té veel kracht te staan op de schoot met katrol naar het grootzeil, welke kapot knalde. Op de motor zijn we de squall uitgevaren om de schade op te nemen. Het bleek dat de schoot ook klem is komen te zitten in de wokkel in de mast voor het heisen en reven van het grootzeil. Daardoor konden we deze niet meer bedienen. Niet heel fijn met het mijnenvegerplotje met squalls op de radar. We besloten te wachten op kalmer weer en hebben de rest van de nacht en ochtend gewerkt om ons door de woelige wateren te navigeren.

Rond 9u s’ochtends klaarde het weer op en kon klusman Michel naar de mast kijken. Met een ingenieuze constructie met dyneema lijnen en harpjes konden we de juiste kracht op de schoot zetten en kwam hij los. Daarmee kon het zeil weer gereefd worden. Omdat we niet zeker zijn van de houdbaarheid van deze interim oplossing hebben we voor de zekerheid de rest van de dag gemotord. Het was toen ook tijd voor wat slaap, want we moesten wakker blijven tot 10u s’ochtends.

Uit voorzorg motoren we dus de laatste mijlen naar de finish. Dat helpt ook om nog met licht bij Grenada aan te komen. Bij het eerste land in zicht kan er geproost worden en draait DJ Noud een paar feestnummertjes, terwijl we met elkaar vanaf het achterdek uitkijken naar het opdoemende eiland. Een heel bijzonder moment met een klein beetje kippenvel.

Bij de haven manoeuvreren we naar de quarantaine steiger, en daar wacht ons een warm welkom door de andere ARC boten, en Rosa en Jenneke! Het wordt een heel bijzondere avond: borrelend op de steiger met pizza’s napratend over het onvergetelijke avontuur dat we allemaal hebben beleefd. Met z’n 7en hebben de avond in de Kuip afgesloten met een zak van Sinterklaas en pepernoten, totdat Geert Jan aan tafel in slaap begon te vallen en het tijd was om het bed op te zoeken.

Wat een waanzinnige tocht is het geweest. 4 weken onderweg en daarvan precies 22 dagen op zee geweest. We hebben zo’n 3200 mijlen, ofwel bijna 6000 kilometer gezeild. We hebben de gennaker talloze keren de mast in en uit gehesen, en 2 keer uit het water mogen pikken. Tientallen squalls zijn ontweken. Er is een nieuw wereldrecord aan kilogrammen tucs, pringles, koekjes en repen per persoon eten binnen 3 weken gezet. Michel heeft meer dan 15 boeken uitgelezen en vrijwel elk onderdeel aan boord in en uit elkaar gehaald. Kokkie Steven heeft honderden kilo’s aan boodschappen door zijn keuken in tientallen heerlijke maaltijden veranderd. Bouke heeft een hengel overboord gegooid maar desondanks samen met de crew 9 tonijnen, mahi mahi’s, barracudas en andere vissen gevangen. Geert heeft dagelijks drie keer een nieuwe windvoorspelling gedownload, genalyseerd en de koers bijgewerkt, vele uurtjes slaap overdag moeten inhalen omdat hij zo zorgzaam en alert op de boot en crew paste en in de tussentijd ook nog honderden roempunten onnodig weggegeven in het klaverjastoernooi. De lijst is eindeloos..

Deze post markeert ook het einde van de blog. We kijken ernaar uit alle avonturen met jullie in persoon nog eens door te spreken, en voor de rest van ons leven een rode broek te mogen dragen en op te kunnen scheppen over ‘de crossing’. Mega leuk dat je ons gevolgd hebt!

Over en uit.

Sandy Cay Crew