voortgang
|
38:40.0139 N - 30:40.3200 W
Dag allemaal!
We ruiken de stal!
We zijn nu precies op 100 zeemijlen van
Horta.
De nacht was goed: de wind kwam uit WZW, pal achter
ons. Dat ging vlot totdat ie iets afnam, zoals voorspeld, en onze snelheid naar
de 5 knopen terugviel. De verwachtingen zijn dat er vanmiddag weer wat meer druk
komt vanuit het ZW zodat we dan weer vaart kunnen maken. We ontlopen wellicht de
kern van de voorspelde depressie, die met winden tot 30 knopen achter ons zal
blijven, althans volgens onze weerkaarten.
Zodoende zullen we naar alle waarschijnlijkheid Horta
rond middernacht binnenlopen en dan een rustig plekje proberen te vinden aan de
steiger.
De laatste mijlen zijn uiteraard altijd een bietje
langdradig. Piet ervaart dit voor het eerst en hij is natuurlijk de meest
ongeduldige onder de bemanningsleden om land te bereiken. Guus en Pierre zijn
wat meer gewend aan de druk van de laatste loodjes op een schip en dus zijn zij
er minder gevoelig voor. Genieten van de laatste oceaanmijlen is de
boodschap.
Laat ons wel wezen: we zullen blij zijn Horta te hebben
bereikt! Uiteraard heb je dan je doel bereikt maar daarnaast kunnen we dan
eindelijk ook uitblazen mbt de falende energievoorziening aan boord van de
Ida Rose. Het wordt namelijk steeds moeilijker om de resterende accu te laden en
het rendement zakt gestaag. Op enig moment houdt het natuurlijk op!
Ook onze watervoorziening baart ergernis in de mate dat
we steeds weer met verstopte leidingen zitten op de resterende tank water.
Kalkkorreltjes verstoppen de filter en de terugslagklep van de pomp en onze
Mister Pump heeft steeds minder succes met het doorblazen van de leidingen.
Sinds gisterenavond komt er overigens niets meer uit de kraan...
Op Horta zal er dan een aanvang moeten worden
gemaakt met het herstellen van de kleine en grote euvels aan boord. Pas dan
kan op enig moment een 2de start vanuit de Azoren worden gemaakt in de richting
van Groot-Brittannië.
Ook ons "vers" voedsel is door de voorraad heen. We
hebben gisteren een paar blikken tonijn, zalm, ansjovis en sardientjes
geopend en laten vergezellen door een basmati- rijstzakje. Eerder op de dag
hadden we geluncht met een eitje en spek en als tussendoortje een kopje
champignonsoep weggewerkt. Het is geen onvergetelijke culinaire ervaring
geweest, maar als je trek hebt, dan leer je compromissen te sluiten met de
voorraadkast... Overigens viel het best mee hoor!
Vandaag gaan we aan de Amerikaanse pannenkoeken
en Chef Gustav, uit Zweden, beloofde nog iets uit zijn rijke fantasie
te kunnen toveren om de hongerige magen te stillen.
Persoonlijk richt ik mij al met hoop en goesting op de
geneugten van de Hortaanse keuken: het vooruitzicht om van een visgerecht te
genieten op het terras van het ene of het andere restaurant, wellicht
voorafgegaan van enkele zeevruchten bij wijze van entree, prikkelen mijn
smaakpapillen in toenemende mate en maken deze overgangsperiode draaglijker.
Ieder heeft zo zijn eigen perspectieven als het
om smakelijk eten gaat. Van onze Piet weet ik voort, dat hij met
ongewoon verlangen uitkijkt naar groenten met een "bite", zoals hij dat
plastisch zegt. Een lekker, niet door kruiden of ingewikkelde preparaties
gedenatureerd gezond Hollands receptje zou hem het meest plezieren. Ik zie
het in zijn ogen: het is tijd om hem van normaal voedsel te
voorzien.
Van Guus en Pierre weten we, dat beide heren er een
gevaarlijker culinair leven op nahouden en er niet voor terugdeinzen zich
te begeven in de meanders van de koks' fantasieën.
Eén ding lijkt vast te staan: we gaan een lekker
gerechtje tegemoet...
Vanaf deze namiddag zullen onze ogen gericht zijn op
het Oosten: de Pico - een berg op het eiland Pico (de Picoanen hebben met
de naam van hun eilandje ongecompliceerd gekozen voor hetgeen het meest opviel:
de berg Pico!) - torent 2300 meter boven de oceaan en zou, bij helder weer,
tot 65 mijl ver te zien zijn. Ik twijfel eraan of het weer vandaag het nodige
goed zicht brengt om de Pico te kunnen zien van zo ver, maar we zullen vast
turen en turen en nog eens turen.
Wie zal het eerst land zien? Voor het antwoord op deze prangende vraag, die jullie allen de hele
dag kortademig zal houden, verwijs ik naar de volgende episode van de
blog.
Inmiddels wensen we jullie een leuke dag
toe!
Groetjes van de Atlantic Crew Ida Rose!
Hi
Folks! Only
100 nautical miles to go for Horta! The
crew is getting excited and impatient and a little competition is developing:
who is the first going to see land? You’ll get an answer to that question in the
following blog episode... As
Pico lies ahead with the Pico mountain reaching 2300 meters above sea level,
it’s said that we should or could see it from a 65 Nm distance. Not sure if the
weather today permits to see so far ahead, but be sure we’ll all be watching the
horizon closely as from this afternoon. We
had a good night, sailing with 15 knots decreasing winds from WSW. Today we
should have some more pressure in the afternoon whilst we will avoid the centre
of the forecasted 30 knots depression, leaving it behind. We
should enter Horta’s harbour at about midnight tonight. We
will surely be happy to end this first leg. Our
energy supply is getting more and more restricted as our only left battery is
practically not charging anymore. Dead is crawling in the battery
department... Our
water supply is problematic as well. We surely have enough water on board the
Ida Rose, but due to little pieces of chalk, the water pump stops working and
our Mister Pump experiences more and more difficulties to unblock the pump. As a
matter of fact, since yesterday afternoon we can’t get any water at all! None of
us can get it over his heart to flush the toilet with wine or beer. Mister Pump
must find a temporary solution! Fresh
food supplies are also “gone with the wind” and we have to step back to more or
less unconventional combinations of leftovers which our Chef Gustav, from
Sweden, prepares with care and love. Still, you have to compromise with
circumstances, also in the food area... We
all are looking forward to have a nice diner in some restaurant in Horta,
with lots of seafood and everything one longs to after this kind of
passage! Once
in Horta, the Ida Rose shall have to be repaired and maintained in order to – at
some point in time - get her ready for the 2d leg to
Great-Britain. The
charger, the batteries, the water supply system and several other issues must be
confronted and solutions must apply before any departure can be envisaged. We
are talking North Atlantic here! So,
the skipper and the crew shall have plenty to do and to organise after
arrival. Thereafter,
we will decide who’s going on with the 2d leg of the journey and when the Ida
Rose will depart from Horta. In
the meantime, we enjoy the last nauticals of this Atlantic passage. It has been
exciting and has taken the best out of the crew! Cheers! |