We hebben Colonial Beach achter ons gelaten. Een memorabele plek, vergane glorie maar toch. Tot nu toe heeft Colonial Beach de leukste speeltuinen, ja inderdaad, meervoud. De ene speeltuin was nog leuker opgezet als de andere. De kinderen hebben er heerlijk gespeeld.

Ondertussen heb ik de fietsen gerepareerd. Dat viel nog niet mee, de fietsen hebben zeker een half jaar in de voorpunt gebivakkeerd en hebben een zoute Atlantische  overtocht doorstaan. Maar de fietsen zijn niet bestand tegen het zout. Vooral de lagers, de remmen en kettingen waren verroest. Schoonmaken en opnieuw invetten helpt slechts ten dele. De lagers moeten eruit en dat betekent verroeste bouten los maken, soms lukt dat en soms niet. De remkabels heb ik maar helemaal vernieuwd en de ventielen van Isabelle’s fiets vervangen.

’s Morgens hebben we contact met Seraphim en zij laten ons weten dat ze niet stoppen in Colonial Beach. Zij willen zo snel mogelijk naar Washington. Een uurtje later wordt Isabelle gebeld met de mededeling dat ze toch stoppen in Colonial Beach. Ze liggen namelijk vlakbij ons zonder werkende motor. John sleept de boot met zijn dinghy. Iets later komt er wat wind en ze zeilen de boot de ankerplaats in. Ze draaien in de wind en gooien het anker uit. Prachtig uit het boekje.

Bij hen aan boord gekomen ga ik John helpen met het probleem. Hij heeft al de filters vervangen en probeert een brandstofleiding opnieuw aan te sluiten. Dat lijkt niet te lukken. Als linkshandige lukt mij het wel in twee pogingen. Het oppompen van de diesel lijkt echter niet te lukken. John denkt dat de opvoerpomp kapot is. Ik denk dat hij geen diesel heeft.

De meter staat op 1/3^de, maar nadat we er extra diesel ingestopt hebben, blijkt het opvoerpompje toch diesel op te pompen. Na ellelang met de startmotor gestart te hebben, loopt de motor weer. Bij het tankstation blijkt hij 240 liter te tanken, een complete tank vol. Dus toch geen diesel.

De volgende dag vertrekken ze snel. Wij blijven nog even, we hebben geen haast. ’s Avonds draait de wind naar de meest ongunstigste hoek. We liggen geheel onbeschermd en krijgen aardige golven te verduren. Langzaam zie ik het anker krabben. Met iedere golf worden we een paar centimeter naar achteren gezet. Wellicht toch te weinig ketting gezet.

In het pikkedonker halen we het anker op en zetten we het weer, dit keer met een dikke 45 meter ketting in 3 meter water, dat zou voldoende voor een flinke storm moeten zijn. ’s Nachts hebben we inderdaad heerlijk geslapen. En het anker heeft goed gehouden.