Eiland in rep en roer
Bluec
Wed 15 Sep 2004 20:33
We wonen alweer een tijdje op de boot en dat bevalt ons prima. Weliswaar
zijn we nog volop bezig om alles op orde te krijgen en de lange lijst met to
do punten af te werken, maar we voelen ons allemaal op ons gemak in ons
nieuwe onderkomen en opstaan en dan eerst lekker even in de vroege
ochtendzon op het dek zitten is super, evenals bij ondergaande zon je bordje
avondeten oppeuzelen!
IMAGE 002 IMAGE 004
Zwemmen bij de Natural Bridge Afwassen op de steiger
leven zonder horloge en zonder agenda, per dag bepalen wat je gaat doen.
Inmiddels raken we ook al aardig thuis op het eiland en met ons cabriootje
tuffen we van hot naar her om alles te verzamelen wat we nodig hebben, leuke
strandjes te zoeken waar we lekker kunnen zwemmen nadat de
schoolwerkzaamheden weer geklaard zijn enz. enz.
Kortom een heerlijk leventje .... en toen kwam Ivan.
De geruchten gingen al enkele dagen over het eiland toen we dinsdagmiddag, 7
september, na een heerlijk middagje op Eagle Beach, hoorden dat het toch wel
menens zou worden. De autoriteiten raadden iedereen aan om vóór 24.00
uur die avond alle voorbereidingen te treffen voor een tropische storm. De
verwachting was dat de orkaan Ivan op zo`n 200 km ten noorden van het eiland
langs zou komen. De laatste keer dat op Aruba een tropische storm had gewoed
was in 1999, dus ook dit keer was het weer een uitzonderlijke situatie.
Toen we op de boot kwamen zijn we, nadat we gegeten hadden, direct aan de
slag gegaan. Hans met het vastleggen van de boot en wij met het opruimen van
alles wat los en vast zat in en op de boot. Die avond hadden we letterlijk
de stilte voor de storm, een spiegelgladde zee en nauwelijks wind en dat zou
nog wel even zo blijven.
IMAGE 006
Stilte voor de storm!
Gedurende de hele avond liepen er bootjes de lagoon binnen. Wij liggen in
het zuiden van het eiland achter het rif en dus op een hele veilige plek.
Die avond gingen we toch met een vreemd gevoel slapen, hoewel Ivan pas in de
buurt van Bonaire was en voorlopig nog wel even onderweg was. Het werd een
benauwde nacht en de kinderen waren wel wat onrustig, Friso had last
van oorpijn (komt hier vaker voor, schijnt te komen door het leven dat hier
in het zoute water zit) en Juul had eng gedroomd.
Woensdagochtend, 8 september, klopte Gert (een oude bekende uit Nederland,
die hier met vrouw en 3 kinderen woont) al vroeg op het luik.
Hans zou met hem zijn zeilboot ophalen bij de Balipier in de stad en daarna
zouden ze samen ons extra anker uitbrengen.
Het was een vreemde dag, iedereen bleek al vroeg op pad om boodschappen in
te slaan, bij de benzinepomp stond het rijen dik met hamsteraars en scholen
waren gesloten. Ook de ambtenaren waren vrij, dus al snel verscheen Anita
(de vrouw van Gert)met Niels, Bas en Lotte bij de boot om te kijken hoe het
ging. Ze vertelde dat het helemaal uitgestorven was op de wegen en dat
iedereen waarschijnlijk thuis druk bezig was om alles veilig te stellen.
Rob, Hans`broer, die een ijzerwaren/doe het zelf bedrijf runt vertelde dat
hij in no-time door z`n batterijen heen was en alle generatoren die hij had
die ochtend had verkocht. Het vliegveld werd gesloten, wat goed merkbaar was
voor ons. Wij liggen in een jachthaventje vlakbij de luchthaven. Inmiddels
stroomde de lagoon vol met boten, wat toch ook een gezellige drukte gaf op
ons altijd rustige plekje.
Die woensdag bleef het windstil tot in de loop van de avond de wind aantrok
en de boot behoorlijk begon te deinen. De verwachting was in eerste
instantie dat het tussen 18.00 en 21.00 uur zou gaan regenen, maar pas rond
22.00 uur begon het te plenzen. Rond 24.00 uur barstte het geweld echt los.
Hans bleef grotendeels buiten om onze boot in de gaten te houden en de
omliggende
boten. De wind gierde om de Blue C en de golven sloegen hard tegen de romp.
Regen kwam met bakken uit de hemel, maar alles verliep eigenlijk naar
omstandigheden goed. Wel constateerden we in de boot op een aantal plaatsen
lekkage: onder de mast, bij het luik dat voor de ingang zit(hadden we net
weggebracht om te laten renoveren, met gezwinde spoed weer teruggehaald en
weer in elkaar geschroefd) en bij een luchthapper. Alle emmertjes
en teiltjes die we konden vinden stonden door de boot, de luchthapper lekte
boven ons bed, precies boven Ariëlle`s hoofd, dus dat werd weinig slapen
(als er al rust en gelegenheid tot slapen was). Maar de boot hield zich
prima en lag vast als een huis aan haar 2 ankers en 9 landvasten.
Rond half 4 is Hans uitgeput en doorweekt in slaap gevallen. Ariëlle heeft
toen de wacht overgenomen tot ca. 4.15. Toen werd het rustiger en hebben we
toch nog een paar uurtjes geslapen. De kinderen hebben als door een wonder
de hele
nacht doorgeslapen en konden niet geloven dat het zo tekeer was gegaan
(geboren zeelui of gewoon echte Hollanders, gewend aan storm en regen?).
`s Ochtends regende het nog steeds, hoewel er ook droge momenten waren. Alle
boten die voor anker lagen bij ons in de lagoon (het waren er zeker 30)
hadden de
storm overleefd. De zee was nog erg onrustig en had een wonderlijke
lichtgroene kleur. Nog nooit zagen we het water zo troebel en dit zou nog
dagenlang zo blijven.
`s Middags klaarde het op en zijn we met de auto rond gaan toeren om een
indruk van de rest van het eiland te krijgen. Naast schade bleek vooral de
wateroverlast groot te zijn. Brandweer reed nog af en aan en op veel
plaatsen stond het blank.
IMAGE 008
Tijdens de storm kwam de wind uit Z-ZW. Een hele vreemde ervaring als je
bedenkt dat hier constant een passaat wind uit het O-NO waait. Op plekken
waar normaal altijd een flinke bries en goflslag staan was de zee nu ijzig
kalm en daar waar de beroemde witte stranden en turkooisblauwe zee liggen,
spoot
de zee meters hoog tussen de rotsen door.
IMAGE 010
Het leven op Aruba lag volledig stil, winkels waren gesloten en scholen
waren dicht.
Rob deed een aantal pogingen om bij zijn werk te komen, maar
moest constateren dat dit onmogelijk was.
Eigenlijk vrij onverwachts kregen we donderdagavond nog een staartje van
Ivan te verwerken. Die avond barstte het onweer los en kregen we zoveel
regen, dat het weer met emmertjes slepen werd. Midden in de nacht hebben we
van ellende een paar plafondplaten los geschroeft om de geleiding van het
water tegen te gaan. Zo was het beter te beheersen, omdat het alleen nog
maar lekte op de plek waar het probleem zat en niet langs het halve plafond.
Echt angst hebben we gelukkig niet gekend en achteraf was het een bijzondere
ervaring. Tevens was het voor ons niet zo slecht om de boot op deze manier
aan een waterdichtheidsproef te onderwerpen, beter hier dan ergens op zee.
Op Aruba is het leven nu weer op gang gekomen en is men gestart met de
herstelwerkzaamheden. Ivan raast nog steeds rond, heeft behoorlijk schade
aangericht op Jamaica en schijnt nu richting Midden Amerika te koersen.
Uit de lagoon is het meerendeel van de boten verdwenen, wat weer wennen is,
want het bracht toch ook wel weer gezelligheid en saamhorigheid.
Maar deze week vol spanning en avontuur bleek nog meer voor ons in petto te
hebben. Zondagochtend werden we gewekt door een regenbuitje. Het was nog
vroeg, zo rond 7.30 uur. Rebecca kroop uit de boot om de luiken te sluiten
en
constateerde toen dat er een zeiljacht in de lagoon in brand stond.
IMAGE 012
We konden het niet geloven! Hans wakker gepord en 911 gebeld. Die waren al
op de hoogte. Het bleek een charterboot te zijn, de Jolly Pirates, die al
vanaf ca. 3.00 uur `s nachts in brand stond. Omdat er geen blusmogelijkheden
waren, alleen grote brandweerschepen die niet bij het schip konden komen
vanwege de ondiepte, heeft men het schip gewoon laten uitbranden. Wat een
triest gezicht! Het was een houten tweemaster en rond 10.00 uur verdween het
schip naar de bodem van de zee. Nu zien we alleen nog één mast schuin boven
het water uit steken. Over de oorzaak van de brand wordt volop gespeculeerd,
het kan kortsluiting zijn geweest of inslag van bliksem, maar ook gaat er
een versie rond dat de eigenaar door de concurrentie bedreigd zou zijn.
Tja, het was me het weekje wel hier op Aruba zou heer Dröge zeggen en dat
was het. Mensen hebben ons in de afgelopen weken regelmatig verteld dat het
leventje hier zo rustig en relaxt is en dat er eigenlijk weinig gebeurd,
een Amerikaanse die hier al 4 jaar woont had onlangs nog geroepen: het is
hier zo saai, er is in al die jaren nog nooit iets gebeurd !!
Zo zie je maar weer wat de komst van de Costertjes hier teweeg heeft
gebracht, of zou het gewoon puur toeval zijn?
