Ja, de Blue C ligt nog steeds op Aruba met haar bemanning. De 6 weken die we
in gedachten hadden om de boot helemaal klaar te maken voor vertrek blijken
te optimistisch te zijn geweest. Inmiddels heeft Hans er al heel wat uurtjes
zweten p zitten om alles klaar te krijgen, daarbij gelukkig geholpen door
Gert die m.n. een groot deel van de apparatuur heeft aangesloten.

Deze week begon Hans vol goede moed aan de motor, die nog een grote beurt
moest hebben. Al gauw echter ontdekte hij een defect aan de warmtewisselaar,
iets wat ons in het slechtste geval behoorlijk wat geld zou kunnen gaan
kosten. Maar voordat we te negatieve conclusies zouden trekken besloot Hans
zelf eerst maar eens te gaan kijken hoe ernstig het probleem was, nadat hij
van een dieselmonteur hier op het eiland de vage toezegging kreeg dat hij
waarschijnlijk volgende week wel ergens tijd zou hebben.

Tja en toen werd het pas echt bloed zweet en tranen, want door een
warmtewisselaar stroomt o.a. zout water en in dat gedeelte zat een lek,
waardoor alles vast was gaan zitten. Na 2 dagen ploeteren om de behuizing
los te krijgen heeft hij uiteindelijk de slijptol en de boormachine erop
moeten zetten. Afgelopen maandag, toen het binnenwerk eindelijk zichtbaar
werd, bleek uiteindelijk dat er niets meer te redden viel, het apparaat was
één puinhoop en moet vervangen worden. Dinsdag kregen we gelukkig vanuit
Nederland goed nieuws dat de warmtewisselaar bij Vetus op voorraad ligt en
deze week nog per koerier naar ons toegevlogen zal worden! Ja, we wisten dat
we ook met tegenvallers rekening moesten houden en tot nu toe hebben we
weinig te klagen gehad, it`s all in the game zullen we maar zeggen!

Wat ook een goede motivatie is om optimistisch te blijven is het gedrag van
de kinderen. Die passen zich in probleemsituaties feilloos aan, je hoort ze
niet, ze spelen hartstikke lief en helpen mee als er een beroep op ze wordt
gedaan. Zo heeft Rebecca vandaag, met een reddingsvest aan, de waterlijn van
de boot helemaal schoongepoetst en Friso heeft geholpen het dek te
schrobben, zodat alle zanderige voetstapjes weer even zijn verdwenen ... voor
zo lang het duurt.

       
Rebecca gaat voor het eerst de mast in om een klusje te doen

Het leven hier aan boord is eigenlijk heel goed en we voelen ons helemaal
thuis. Nu is het dan ook nog heel comfortabel: we hebben walstroom, zowel
220 V als 110 V, drinkwater op de steiger in overvloed, een koelkast die
onze drankjes non stop koelt zonder dat we ons daarover druk hoeven te
maken, een auto voor "de deur" die ons overal naar toe brengt en onze
boodschappen sjouwt, gratis e-mailen bij Rob via ADSL . het zal wel wennen
zijn straks als we onderweg zijn en we met alles heel zuinig moeten zijn en
onze boodschapen met de dinghy (rubberboot) of met de locale bus moeten gaan
doen. En dan nog maar afwachten wat er te krijgen is. (Hier kun je zelfs
drop scheppen bij de DA drogist, om maar even een voorbeeld te noemen.) Maar
ja, dat is wel waar het om begonnen is, alleen wordt je je er nu steeds meer
van bewust nu het zo dichtbij is gekomen.
                   
Leven aan boord van de Blue C.

We hanteren een normale werkweek, dus zondag`s zijn we vrij en doen we iets
leuks (deze zondag hadden we bijv. een jeep gehuurd (als pleister op de
warmtewisselaarwonde).
             
Bij de ruines van de goudsmelterij, bezocht met de jeep!

Op doordeweekse dagen doen we gemiddeld 2-2,5 uur schoolwerk. We hebben een
vast rooster waar we mee werken. Op zich gaat dat eigenlijk heel goed.
Rebecca kan zich goed zelf redden met alle opdrachten die ze van meester
Frank heeft meegekregen, de wiskundeoefeningen zijn soms wel wat lastig en
daar helpt Hans haar dan mee. Ariëlle doet  Spaans met haar en zo blijft ze
lekker bezig. Met Friso doen we hoofdzakelijk rekenen, taal,  spelling en
lezen. Voor Friso is het schoolwerk niet altijd even uitdagend en we moeten
hem regelmatig bij z`n lurven pakken om hem aan het werk te krijgen. Maar op
zich gaat het dan wel weer, rekenen is leuker dan spelling en lezen is nog
steeds niet zijn hobby, maar wie weet wat dit jaar ons nog gaat brengen.
Vrijdag 15 oktober hebben we een afspraak met Yvo, hoofd van de Mon
Plaisirschool, de enige Nederlandse school hier op het eiland. Hans heeft
hem al gesproken en hij heeft al aangegeven dat hij wel wat lesmateriaal van
hier mee wil geven voor Friso, wat natuurlijk hartstikke mooi is.

Afgelopen week hebben we ook een praktijkochtend ingelast. We zijn toen
vroeg naar het Arikok Park getogen, onderweg een pastechi voor ontbijt
gekocht en met een planten- en vogelboek onder de arm een wandelroute gaan
volgen. Dat was een leuke en leerzame ochtend!

       

Julia is volop bezig met letters leren. Ze vindt dat prachtig en wil ook
lezen. Het valt soms niet mee voor haar om gewoon een meisje van 5 te
blijven, de drang om alles wat die groten kunnen ook te doen is groot. Zo is
ze gek van spelletjes en kwam laatst aanzetten met Trivial Pursuit. "Nee,
Juul, dat is echt te moeilijk voor jou". "Nietes, ik kan dat best". "Oké,
Juul, dan ga ik je een vraag stellen, dan zul je het wel zien: Wordt in
Nederland elke jaar 42 miljoen kilo oud papier, kleding of krasloten
opgehaald?" "Kleding!" antwoordt Juul vol overtuiging . en laat het nou nog
goed zijn ook. Wat moet je nou met zo`n kleine wijsneus? Ja, er wordt veel
om dat kleine mormel gelachen. Zo gingen we een mailtje met haar maken voor
haar klas in Maarssenbroek. Ik liet haar zelf dingetjes verzinnen met behulp
van vragen. Ik vroeg haar op een gegeven moment wat voor lekkere dingen je
hier allemaal kunt eten (ze is o.a. gek op pastechi met kaas!), waarop ze
vol overtuiging antwoordde: boterhammen!!

Als het schoolwerk is gedaan, duiken ze altijd eerst het water in. Zwemmen
vinden ze alle 3 heerlijk en ze bedenken telkens weer andere kunstjes en
spelletjes, waardoor het leuk blijft.

Sinds kort hebben ze ook het vissen ontdekt. Friso liep al weken te zeuren
dat hij wilde vissen, maar zijn hengel was in 2 verschillende dozen terecht
gekomen, dus het duurde even voor we alles compleet hadden.  Nu zit er bijna
elke avond bij ons op de steiger een gepensioneerde Arubaanse postbode, die
alles over vissen weet en voor onze neus de meest prachtige vissen uit het
water haalt. Zijn naam is Ronnie en hij heeft ons al regelmatig vermaakt met
zijn verhalen, maar ook met zijn dans. Vaak komt hij hier met de walkman op
of met zijn transistorradiootje en swingt dan vrolijk op de muziek, met zijn
hengel in de hand . zeer vermakelijk! Soms ook zingt hij luid mee, kortom
een authentieke inwoner van One Happy Island (zoals Aruba wordt genoemd).

                   
Ronnie en Friso, visserspraat!                           Friso en vriendjes op het vlot.                           Een riant bad voor Juul!
 
Ook hebben we de eerste verjaardag aan boord gevierd, Hans was 22 september
jarig en werd bij het ontbijt verrast door zijn ouders, die `s ochtends
vroeg al uit Curacao waren overgevlogen. Ze zijn hier 5 dagen geweest en dat
was natuurlijk heel gezellig.

Ja en inmiddels liggen in Nederland de chocoladeletters alweer in de
winkels, hebben de eerste herfstwinden alweer gewoed en lopen wij hier elke
dag maar vrolijk in onze korte broeken en op slippertjes in het rond en genieten elke avond

van een mooie zonsondergang.

We hopen dat over niet al te lange tijd een volgend berichtje van ons vanuit
Cartagena aan dit verhaal kan worden toegevoegd. Tot dan, ajo!