treurnis alom
Caiman
Tue 9 Dec 2008 20:27
|
We hebben het nog niet eerder gemeld in de blog,
maar gedurende enige tijd hadden we er een extra bemanningslid bij, genaamd
Wally.
Wally was een dag of drie geleden (ik weet het niet
precies meer, ik leef in blokken van 3 uur) aan komen vliegen terwijl wij op een
spiegelgladde zee heen en weer lagen te wiegen met klapperende zeilen, ergens
midden op de Atlantic.
Overduidelijk uitgeput landde hij na enige
vruchteloze pogingen op het dek achter het stuurwiel, met zijn snavel zo'n
beetje in mijn achterste. En daar bleef ie zitten, een beetje argwanend om zich
heen te kijken, terwijl het kwijl uit zijn bek liep. Geen idee wat voor soort
vogel het is, we hebben er wel meerdere gezien tijdens de reis.
We hebben hem een bakje water gegeven, en
geprobeerd hem wat tonijn te voeren, maar dat raakte hij niet aan. Na een paar
vrij oncomfortabele plekjes uitgeprobeerd te hebben werd zijn thuis boven op het
reddingsvlot, achter op de boot. Wel grappig, als je stond te sturen zat hij
letterlijk nog geen meter van je af.
Die dag was er ook nog een wally 2 aan boord, die
een uurtje na de eerste de landing inzette. Deze is een aantal uren bij ons
gebleven, maar is rond zonsondergang vertrokken.
Wally niet, hij wou van geen wijken weten en is
sinds die tijd aan boord gebleven. Meer en meer raakte hij gewend aan ons en
werd hij steeds minder schuchter. Totdat hij de volgende dag van het
reddingsvlot het dek op stapte en rond de mastvoet lekker in de schaduw ging
zitten. Wally was nu echt ingeburgerd op de Caiman.
Wat we ook probeerden qua eten alleen, hij wilde
niks hebben. Maar we liepen vrolijk over het dek heen en weer langs Wally, die
geen krimp gaf, en zo af en toe stond hij door het voorluik naar binnen te
gluren om te zien wat we daar allemaal aan het uitvreten waren.
Na zo'n anderhalve dag waren wij net voor
zonsondergang een spinaker aan het wisselen. Opeens een hoop gekwaak van Wally,
hij zat op de spinakerschoot en toen deze een stuk werd aangetrokken was hij er
niet vanaf gestapt en met zijn pootje klem komen te zitten in het keerblok (een
grote katrol op het dek). We hebben hem er zo snel mogelijk uit bevrijd, maar
zijn linker pootje was zwaar gewond. Hij kon er niet meer op staan, en 2 van
zijn 4 tenen hingen er bij aan een stukje pees.
Hij landde wel weer op het dek en Jan kon hem vrij
gemakkelijk oppakken. Waarschijnlijk was hij versuft van de pijn. Marten
heeft de afgescheurde tenen geamputeerd en we hebbben Wally voorzichtig in een
kartonnen doos gelegd.
We hebben geprobeerd hem bij te voeren door hem met
een injectiespuit (zonder naald) water en eten (proteïne-shake) te voeren. In
het begin leek hij dit nog wel te waarderen, maar na een dag leek zijn eetlust
en levendigheid steeds verder af te nemen.
Afgelopen nacht was er in eens een luide knal
terwijl ik lekker lag te slapen. Uit bed gespongen, reddingsvest om en naar
boven. Gebroken spinakerval, doorgeschuurd.
We hebben de spinaker zonder verdere beschadigingen
weer aan boord gekregen overigens.
Tijdens het pandemonium van het bergen van de
spinaker in het donker terwijl deze naast de boot door het water sleepte, zat
Wally op 1 poot in zijn kartonnen doos, en viel opeens om. Bezweken
van uitputting. Marten heeft hem in een doos binnen op de motorkist gezet,
warm en uit de wind, maar na een half uurtje of zo heeft hij helaas het leven
gelaten. De reeds aanwezige uitputting en toen ook nog eens zijn zwaar gewonde
pootje bleken teveel.
Diep bedroefd over het leed dat hem op de Caiman is
overkomen hebben wij Wally vanochtend een zeemansgraf gegeven.
Martijn |
