Eén medaille, twee zijden
Caiman
Thu 11 Dec 2008 13:37
|
Martijn ligt in zijn kooi naar het plafond te
staren, Bart is in een diepe slaap verzonken en Rinke doet een poging tot.
Marten ligt te slapen op het zonnestoeltje, zo doet hij meteen wat aan zijn
teint. Roel zit in de kuip, te staren in het niets. En Jan stuurt de Caiman over
een woeste zee. Golven komen van alle kanten, en de we schommelen en rollen de
laatste 188 mijl in. Het is nu 13.08 UTC, maar volgens de lokale klok is het
waarschijnlijk zo rond 10.08 UTC. We houden een vaste boordtijd aan om
verwarring te voorkomen. Maar we leven met de zon. Opstaan wordt later, borrelen
wordt later, eten wordt later. Ons ritme deint mee met zee, zon en
maan.
Nog 187 mijl. Ik kijk uit naar de finish, hoop
heimelijk op een feestelijk onthaal. Wil me goed schoonschrobben, lekker mijn
haren wassen, schone kleren aan en een cocktail met een rietje. Een ijsje, een
zwembad, een strand en een voor-, hoofd- en nagerecht. Een steelband en een
ARCfeestje. De overwinning vieren (of 2e plaats...), trots en voldaan zijn, een
ervaring hebben die nooit meer uit mijn herinnering verdwijnt. Saint Lucia here
we come!
Nog 185 mijl. Dat gaat ineens wel heel snel. Ik wil
nog geen afscheid van het middelpunt van ons universum van de afgelopen 18
dagen. Ik wil geen wereldnieuws, niet weten hoe het gaat met de AEX, geen
oorlog in Congo en geen Obama's dreamteam. Niet per ongeluk een kop van de
Telegraaf zien. En ik wil geen afscheid van ons leven hier, met
elkaar. We zitten elkaar soms in de haren. Reageren op elkaar, worden
kribberig, worden betweterig. Maar Hegel had gelijk, en dat maakt het zo'n
bijzondere tocht.
Nog 183 mijl.
Amarins
|