een veranderd mens
Caiman
Thu 11 Dec 2008 12:16
|
De oceaan is een organisme dat me verandert.
Of ik het nu wil of niet. Je moet leven naar de hartslag van deze robuuste
dame. Wil zij rust dan krijg je rust, wil zij woede dan krijg je woede. En
als bemanning dein je mee op haar pols.
Het zou een eenvoudige overtocht worden. 10 to 15
knopen wind. Maar ze besloot anders. Eerst ontnam ze ons haar adem. We moesten
dieper en dieper naar het zuiden voor de passaat. En langzaam maar zeker
verdween de licht arrogante houding dat we het wel even zouden klaren. Niets
passaat en visjes vangen. St Lucia moet je verdienen.
Dus we kregen van haar veel wind met
kruiszeeen waarbij waakzaamheid en continue zeilwissels noodzakelijk waren om de
boot te mennen. Elke stuurfout strafte ze hard af met een striemend fluitconcert. Gelukkig bleef ze met 30 knopen wind mild
voor ons. Want als er hier iets fout ging, was je ver weg van hulp en
huis.
Vandaag was ze warm en loom, rustige golven en hier
en daar een wolkje. Alsof ze ons niet voelt op haar flanken. Niemand die nog aan
trimmen denk. Zelfs de muziekkeuze past zich aan haar tempo aan. Met de raspende
stem van Louis Armstrong gleden wij haar avondrood tegemoet.
En elke dag dat je langer op dit water zit gaan er
steeds meer deurtjes in je hoofd open. Zijn er steeds minder zaken om je
druk over te maken. Je voelt de eenvoud en overgave per dag sterker
worden. Ik weet dat ik altijd en overal terug kan naar dit
gevoel, deze plek. Mocht mijn leven om mij heen in weer te hard voorbij razen,
dan is twee minuten rustig ademhalen op de plee al voldoende om dit
gevoel weer op te roepen.
Graag had ik deze mentale verandering willen
fotograferen. Dat is helaas onmogelijk. Gelukkig hebben wij ook een fysieke
verschijningsvorm die een deel van ons innerlijk
weerspiegeld.
|
