Brief uit zee
Caiman
Thu 4 Dec 2008 15:53
|
Hallo allemaal,
Het is zo ver. Ook ik blok een blog met een V-snaar
piepende motor (voor het dagelijkse laden van de accu's) op de achtergond. Maar
waar te beginnen? Er gebeurt hier gewoon te veel
om het allemaal te kunnen bijhouden.
23 november - 1 december
Om goede passaatwinden op te kunnen pakken, zijn we
de eerste week hoofdzakelijk veel meer naar het zuiden dan naar het
westen gevaren en daarmee vrijwel niet dichter bij het doel (het
westen) geraakt. Het geduld van de bemanning werd hiermee behoorlijk op de
proef gesteld. Terwijl de voorraden (eten, drinken, gas, koffie, thee,
sigaretten) met zeven man duidelijk terug lopen, komen in zo'n
fase steeds opnieuw vragen op als: 'Kunnen we niet beter draaien naar
het westen?', 'redden we dat wel met ons water', 'is onze gasvoorraad niet te
krap bemeten voor deze detour' en ga zo maar door. Tel daar nog eens bij op
dat er de eerste dagen weinig wind was en we met name 's nachts
constateerden dat veel boten hun motor aan zetten om toch het gewenste aantal
mijlen per dag te blijven maken en het psychologisceh spelletje is compleet.
Hoewel we wel een paar keer enkele wachten (van drie uur) hebben gekoerst
naar het westen, bleek echter toch steeds weer dat we 'waarschijnlijk' nog
verder het zuiden in moesten duiken. Uiteindelijk zijn we
eergisteren praktisch op de noorderbreedte van de eindbestemming
aangekomen. Nog zuidelijker kan daarmee niet goed meer en we zijn 'nu echt'
definitief (bijna haaks gedraaid) richting het westen.
2 december
Bij het positierapport dat dagelijks om 12u binnen
komt via de sateliettelefoon bleek eergisteren dat we hiermee duidelijk de meest
zuidelijk boot zijn geworden. Helaas bleek ook dat we hiermee onze tweede
plek (verworven met een mooi gevaren binnenbocht ten opzichte van de
concurrentie) waren kwijt geraakt. Het voorspelde 'windwak in het westen' dat we
hadden proberen te omzeilen, bleek uiteindelijk tegen de
weersvoorspellingen in geheel verdwenen en onze tegenstanders bleken
niet voor de zuidelijke route te hebben gekozen en waren flink doorgestoken
richting het westen. Ook werd ons duidelijk dat we ons misschien iets hadden
verkeken op de effecten van de Mercator-projectie (standaard-projectie voor
zeekaarten) in onze overzeiler (gebruikte navigatiekaart). Enigzins ongewikkeld
bleken we misschien toch te weinig naar het westen te hebben gevaren. Gelukkig
is het zoals mijn wijze broertje Bart stelt: 'any bad day at see is still better
then a good day at the office'.
3 december
In de nacht van 2 op 3 december was, zoals elk
jaar, mijn verjaardag daar. Maar toch is dit jaar er één die me nog
lang zal bijstaan. Nadat ik van Amarins in het donker benedendeks mijn eerste
felicitatiezoen had gekregen, stapte ik aan het begin van de nacht aan
dek voor mijn wacht met Amarins en pa. Aan dek werd ik in een
pikdonkere nacht gefeliciteerd door de overdragende wacht (Bart en Rinke)
en kreeg ik een kop koffie en ons titaniumstuurwiel in de hand
vergezeld van een flinke peut wind. Hierna hebben we in aanhoudend stevige
wind de gehele nacht (waar je in het donker vanaf het achterdek de
spinnaker niet kon zien) iedere 1,5 uur in een steeds soepeler lopend team
zeilwissels gedraaid. Omdat de zeilen niet te zien waren voerden
we voor het eerst een groot wit licht halverwege de
mast (stoomlicht) waardoor de spinnakers fel oplichtten in het
donker. Met vader, broers en vriendin jakkerden we door de
nacht met de oceaan, onzichtbaar door het licht, maar luid
bruisend om ons heen. Gegarandeerd onvergetelijk!
Na onze wacht ben ik gecrasht op de
zeilen in het voorschip (spinnakers, genua's, staysails, bloopers, e.d.),
zoals ik dat nu al een week doe. Onze boot is zo stoffig na al het klussen
dat mijn huisstofallergie mij de eerste nacht al de kooi heeft
uit gedreven. Noodgedwongen heb ik de eerste week in de kuip
tussen de werkende bemanning proberen te slapen met slechts beperkt succes
en uiteindelijk voornamelijk een flinke verkoudheid. Dit totdat ik het
vooronder met alle dagelijks schoonwaaiende zeilen heb herontdekt. Vroeger sliep
ik daar de eerste dagen van onze schoolvakanties de examenstress er uit. En
gewikkeld in spinnakerdoek draai ik er nu opnieuw nachten als niet eerder
tevoren en is het een prachtvakantie geworden! Hoe kon ik het
vergeten.
Tegen de ochtend had de wind gisteren
duidelijk een andere bocht genomen en dobberde Caiman maar een beetje
verder. Helemaal ongelegen kwam dit niet. De bemanning met Amarins
voorop had zich (ruim voor mijn ontwaken) flink uitgesloofd
met slingers, taart (met kaarsjes zowaar), champagne, prachtige
kado's, vrienden, familie en een I-pod door Bart geselecteerd met alle
liedjes beginnende met 'ha...'.
Tegen de nacht is de
wind, zoals zo vaak, opnieuw opgestoken en surfden met onze 204m2
runner (ons meest gebruikte spinnaker door Marten voor 500 gulden tweedehands
van het wedstrijdschip Promotion overgenomen) de eerste dag van mijn eerste 41-e
levensjaar uit.
4 december
Ook vandaag is de wind nog
bij ons en lopen we tussen de 6 en 10 knopen (mijl) per uur. Bij het doorgeven
van ons dagelijkse positierapport aan de ARC-organisatie blijken we toch weer
150 mail te hebben weggeklokt. Hoewel we slechts één mijl hebben terug gepakt
richting de tweede plek, lijkt het de hele wedstrijdvloot overziende er toch
wederom op dat we optimaal gepositioneerd zijn voor een goed gebruik van het
beetje passaatwinden dat er dit jaar staat. Voor zo lang het duurt
lijken we de Noord-Oost passaat in elk geval weer te hebben opgepakt.
Nu alleen die koppositie terug!
Fly baby fly!
Greetz,
Jan
.
|
