Boca Chica, 26 maart 2017

Gistermiddag aangekomen in Boca Chica. Toch wel weer een zware tocht. In totaal 424 mijl gevaren vanaf Jamaica, met 1 nacht rust in de Bahia de las Anguilas. In de nachten regelmatig wisselende winden, waardoor vaak een zeilwissel noodzakelijk was. Niet veel rust gekregen. Toch ook regelmatig lekker gezeild, over het geheel niet zo slecht.

De ontvangst in Zar Par marina was hartelijk. De haven is veel groter dan toen we hier in 2011 waren. Havenmeester Rocky is zeer vriendelijk, spreekt wat Nederlands, allemaal heel gemoedelijk. De eerste indruk was goed, maar de tweede indruk heel wat minder. 

Achtereenvolgens: 

Toegegeven; we waren gewaarschuwd er niet naar toe te gaan, maar een deel van de crew wilde toch. We bestellen in een standtentje 2x vis en 1x vlees. Volgens de menukaart voor 2 x 650 + 850 pesos, in totaal voor een 40 dollar. Als de vis komt zijn we blij verrast, wat een prachtige en grote vis. Peter is wat minder tevreden: het vlees is koud, maar wordt alsnog opgewarmd. Als bijlage enkel wat banana chips, Matig lekker. De vis is prima, een beetje te zout. Als de rekening komt staat daar 120 dollar op. We roepen de serveerder: hij zegt dat de rekening klopt. Inmiddels komt er een ander man bij staan. We vragen de menukaart om de prijs te kunnen laten zien, die wordt gehaald. Daar blijkt in kleine lettertjes per ons op te staan. We protesteren, dat helpt niet. Uiteindelijk wordt de 100 dollar die ik bij me heb geaccepteerd. we vertrekken met een flinke kater, maar houden ons rustig, het is geen omgeving om ruzie te zoeken. 

Minder erg; terwijl we zitten te wachten worden er ons door een dame pindakoeken aangeboden. Prijs: 15 pesos (30 cent). We betalen met een dollar (45 pesos), maar krijgen maar 2 koeken en weg is ze.

Inmiddels wordt Lineke ongevraagd gemasseerd. De dame die dat doet biedt haar diensten aan voor 10 dollar. Als we zeggen dat we dat niet doen zakt de prijs naar 5 dollar. Als we dat ook niet doen wil ze 4 dollar hebben voor de al bewezen diensten. Ze ziet er aardig boos uit als we dat ook niet betalen. Lineke had haar al vrij snel poeslief laten weten niet op een massage te zitten wachten.

Ervaring 3, niet echt erg, maar wel duur.

Toen we aankwamen was de boot overhoop gehaald door 2 redelijk onvriendelijk personen. We werden gewaarschuwd door de dockmaster om ze overal te volgen en goed in de gaten te houden. Ze lieten een beetje een puinhoop achter. Vervolgens ben ik met de dockmaster naar het kantoor gegaan en heb havengeld betaald. Volgens de dockmaster zou immigratie de volgende dag komen, ik kon de zaken dan verder regelen. De volgende dag wordt ik gewaarschuwd dat de immigratie dienst op me zit te wachten. Ik geef de paspoorten af en zie vervolgens 3 kwartier niemand. Als hij terugkomt zijn de paspoorten gestempeld en biedt hij me aan om me naar de supermarkt te rijden. Ik kan daar geld pinnen. Naar de douane hoef ik niet, dat zal hij voor me regelen. Inmiddels heb ik een vermoeden, niet met een immigratie officier te maken te hebben, maar met een agent. Dat blijkt zo te zijn. Als ik zeg dat ik dat van te voren had willen weten zegt hij een contract met de marina te hebben en dat het altijd zo gaat. Ik moest 265 dollar bij hem afrekenen. Ik had gerekend op 75 voor de boot en 3 x 15 voor de visa. Ik heb nog hoop dat het geld voor het uitchecken wel in de 265 dollar zit.

Samenvatting van de Dominicaanse Republiek tot nu toe, allemaal erg vriendelijk, maar als het kan zetten ze je af.

Bij de foto's

Door het kanaal van Beata. Toen ik hier met Mathilde was konden we hier niet doorheen, we waren in de nacht. We kwamen toen van de Bahama's en hadden er al een zware tocht op zitten. We moesten kruisen om om de kaap te komen. We moesten 3x opnieuw een uur naar buiten varen en schoten bar weinig op. Tegen de golven in motoren lukte niet: teveel geweld. Uiteindelijk op weg naar Salinas in een vislijn gevaren. 

De huidige tocht werd geen herhaling: het was veel beter weer. Op het varen in een vislijn na: dat gebeurde nu weer. De lijn raakte gelukkig niet in de schroef, maar bleef achter het roer hangen. We hebben geprobeerd het vistuig te redden, maar de krachten waren te groot: we moesten de lijnen wel door snijden.

Het strandje in de baai van de visarenden. Geen mooie foto, maar voor mij een mooie herinnering.

De valse kaap.

En van de andere kant

Het ene moment is de lucht zo, een paar minuten later als op de foto hieronder.

Het strand bij Boca Chica

Familie geluk, Let ook op de billetjes.

Ook als je een kleine auto hebt kun je een grote geluidsbox meenemen.

Maar zo tel je pas echt mee. De disc jockey met zijn dochter. Je loopt van de ene geluidsexplosie in de andere. 

Vliegeren, een gewild tijdverdrijf.

Morgen naar Santo Domingo.