Bonaire, 17 juli 2010

Gisteren zijn we op Bonaire aangekomen. Het eerste wat je van het eiland ziet, doet erg Hollands aan. Vlak land, een vuurtoren, een paar huisjes met rode daken en omgeven door bomen tegen de wind en een paar windmolens. Vervolgens komen de zoutbergen, zilver in de zon en de palmen en dan is het Bonaire.

 Steeds weer leuk om een tijdje de zee op te gaan. Maar na een paar uur denk ik al “waarom doe ik dit eigenlijk”. Ruwe zee en zeeziek. De tweede dag blijft het eten erin maar zijn we allebei niet fit genoeg om te koken.  Ook bij Wim hakt een eerste nacht van 2 uur op/ 2 uur af er behoorlijk in.

Dus maaltijdbiscuits,  oude muesli waar beestjes in zitten en niet lekkere canelloni  uit blik. Tussendoor voorzichtig af en toe genieten. Herkennen we weer iets van “hoe het ook weer was” al dat water en golven zover je kijken kunt. ’s Nachts een heldere sterrenhemel en regelmatig bliksemflitsen ergens  ver weg.

Dat we de motor niet gestart kregen, was wel een probleem. Op het moment dat er weinig wind is,  kom je niet vooruit, maar je bent ook stuurloos. Een vrachtschip dat recht op ons afkoerste, konden we  via de marifoon oproepen en vragen naar ons uit te kijken. Wat hij gelukkig ook deed. Hij voer op een halve mijl langs ons heen.  Verder kun je onder zeil niet aanleggen aan een mooring of een haven binnen lopen. Door twee accu’s parallel te sluiten, heeft Wim de motor uiteindelijk weer aan de praat gekregen en we hebben hem maar niet meer uit gedaan.

We liggen voor Kralendijk , ongeveer de enige stad van Bonaire, in turkoois water aan de laatste! vrije mooring, je mag hier niet ankeren.  Aan de kade (Bonaire heeft nauwelijks strand) een weg, waar gefietst wordt (hebben we nog niet eerder gezien), terrasjes en wat hotels, auto’s rijden/flaneren stapvoets, hier en daar wat klok-en trapgeveltjes.

Aan de andere kant kijken we uit op de open zee en Klein Bonaire, een onbewoond eiland voor de kust.   

De eerste gevlekte pijlstaartrog hebben we al gespot, er zijn hier weer pelikanen en we hebben een paar papegaaien gezien.

We dachten, ha, hier gaan we het wel een maandje uithouden. Maar wat een kater hadden we vanmorgen. De hele nacht bijna niet geslapen door de bonkende muziek van de disco, waar we pal voor blijken te liggen, tot 4 uur. Wat een terreur.

Bij de foto's:

ijsje eten op de kade, onze eerste vrije papegaai.